ഉവ്വ! ഞാന്‍ ചൈന പോയിട്ട് അമേരിക്കയില്‍ പോലുംപോയിട്ടില്ല. ;)
പക്ഷേ, ചൈനയില്‍ ജീവിച്ച് അവരുടെ ജീവിതം കണ്ട്, അവരെ പറ്റി എഴുതി വെച്ച ഒരാള്‍. ആയമ്മയാണ്‌ "പണ്ട് ഞാന്‍ ചൈനായില്‍ ആയിരുന്നപ്പോള്‍" കണ്ട കാര്യങ്ങളൊക്കെ നല്ല മെന മെനയായി എഴുതി വെച്ച് കുറച്ച് കൊള്ളാവുന്ന അവാര്‍ഡൊക്കെ വാങ്ങിച്ചത്. പേള്‍.എസ്.ബക്ക് എന്ന കഥാകാരിയുടെ കാര്യമാണ്‌ പറഞ്ഞുവരുന്നത്.
അവരുടെ 'ദ ഗുഡ് എര്‍ത്ത്' എന്ന പുസ്തകം ഞാന്‍ വായിച്ചത് ഏകദേശം പറഞ്ഞാല്‍ ഒരു നാലര കൊല്ലം മുന്‍പ്, ഹൈദരാബാദില്‍ കാലുകുത്തി, ഹോസ്റ്റലിലെ പെരുകുവും അന്നവും കഴിച്ച് വേറൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാതെ മുറിയില്‍ ഒറ്റക്കിരിക്കുന്ന കാലത്താണ്‌. രാത്രി പതിനൊന്ന്‌ മണിക്ക് ആട്ടോമാറ്റിക് ആയി ലൈറ്റ് ഓഫ് ആവുന്ന ഭീകര ടെക്നോളജി നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന ആ ഹോസ്റ്റലിലെ അടച്ചിട്ട മുറിയില്‍, മോഷ്ടിച്ച വൈദ്യുതി ഉപയോഗിച്ച് കത്തിക്കുന്ന നാല്പ്പത് വാട്ട് ബള്‍ബുള്ള റ്റേബിള്‍ ലാമ്പിന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍ ഇത് വായിച്ച് തീര്‍ത്തപ്പോള്‍ ആ എഫര്‍ട്ട് വെറുതെ ആയില്ലല്ലോ എന്ന ഒരു സന്തോഷമായിരുന്നു. ചുമ്മാ ഒന്ന് ചൈന വരെ പോയി വന്ന ഒരു ഫീലിങ്ങും. ആ ഒരു ഓര്‍മ്മയില്‍ ഇട്ടതാണ്‌ ഈ പോസ്റ്റിന്റെ ടൈറ്റില്‍.
ചൈന! പച്ചയും ചോപ്പും ചായമടിച്ച ബക്കറ്റും കളിപ്പാട്ടങ്ങളും എതെടുത്താലും പത്ത് രൂപക്ക് കിട്ടുന്ന ചൈന ബസാര്‍ ആണ് ഇപ്പോ നമ്മുടെ ചൈന. ചൈനക്കാരൊക്കെ പാമ്പിന്‍ കഷണമിട്ട സാമ്പാറും, പാറ്റ ഫ്രൈയും, ഈയാമ്പാറ്റ തോരനും ഡെയിലി കഴിക്കുന്നവരാണെന്നും ചൈനയിലെ വന്‍‌മതില്‍ കാണേണ്ട ഒരു കാഴ്ചയാണെന്നും കേട്ടിട്ടുണ്ട്. പിന്നെ ഹൈസ്കൂള്‍ ക്ലാസുകളില്‍ പഠിച്ചിട്ടുള്ള ചൈനയിലെ വായില്‍ കൊള്ളാത്ത പേരുള്ള കുറെ രാജാകന്മാരും, ചൈനീസ് വിപ്ലവവും. തീര്‍ന്നു എന്റെ ചൈനാ വിജ്ഞാനം. പേള്‍ നമുക്ക് ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യ പാദങ്ങളിലെ ഗ്രാമീണ ചൈനയെ വരച്ച് മുന്നില്‍ കാണിച്ചു തരികയാണ് ഈ പുസ്തകത്തില്‍. വിപ്ലവത്തിനും മുന്‍പുള്ള ചൈനയിലെ എല്ലു മുറിയെ പണിയെടുക്കുന്ന ഗ്രാമീണന്‍. ചൂടുവെള്ളത്തില്‍ ഒരല്‍‌പ്പം തേയില ഇട്ട് തിളപ്പിച്ചാല്‍ അത് ആര്‍ഭാടമായി അനുഭവപ്പെടുന്ന ഗ്രാമീണന്‍. റൊട്ടിയും അല്പ്പം ഉള്ളിയും ഉണ്ടെങ്കില്‍ മൃഷ്ടാന്നമായി കരുതുന്ന സാധാരണ ഗ്രാമീണന്‍.
നമ്മുടെ നായകന്‍ വാങ്-ലുങ് ഒരു കല്യാണം കഴിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. എന്തിനാ? വീട്ടില്‍ വയസ്സായ അച്ഛനെ നോക്കാന്‍ ഒരാള്‍ വേണം, നേരാനേരം വല്ലതും വെച്ചുണ്ടാക്കി തരണം. പിന്നെ കുറച്ചധികം ആണ്മക്കളെ പെറണം. അത്രേ ഉള്ളു പെണ്ണിനു വേണ്ട റിക്വ‌യര്‍‌മെന്റ്. അഞ്ചിന്റെ പൈസ കയ്യിലില്ല. അതുകൊണ്ട് കൊള്ളാവുന്ന പെണ്ണൊന്നും കിട്ടുകയുമില്ല എന്നവനറിയാം. അങ്ങനെ പോയി ഗ്രാമത്തിലെ പ്രമാണിയുടെ വീട്ടിലെ പെണ്‍-അടിമകളില്‍ ഒന്നിനെ വാങ്ങി ഭാര്യയാക്കി. കാണാന്‍ ഒരു ചേലുമില്ല പക്ഷേ വേറെ എന്തു വഴി?
പക്ഷേ പെണ്ണ്- ഓലാന്‍- അവളാളൊരു ഒന്നൊന്നര പെണ്ണ് തന്നെ ആയിരുന്നു. സ്വിച്ച് ഇട്ട മെഷീന്‍ പോലെ പണികളൊക്കെ ചക..ചക എന്ന് തീര്‍ക്കും. പരാതി നഹി, പരിഭവം നഹി.. ഉറക്കെ പോയിട്ട് പതുക്കെ പോലും ഒരു സംസാരം നഹി. പത്തും തെകഞ്ഞ് നിക്കുന്ന നേരത്തും പാടത്ത് വന്ന് പണിയെടുത്തു, പെറാന്‍ മുട്ട്യേപ്പോ മുറിയില്‍ പോയി, ആ ഭൂലോകഭയങ്കര വേദനയില്‍ പുളഞ്ഞ് ഒന്ന് ഞരങ്ങും കൂടി ചെയ്യാണ്ട് പെറ്റു, പൊക്കിള്‍ കൊടി മുറിച്ചു മാറ്റി, മുറിയിലെ ചോരയും മറ്റഴുക്കുകളും വൃത്തിയാക്കി, കുട്ടിയെ വാങിന്റെ കയ്യിലങ്ങട് കൊടുത്തു. അവിടന്നങ്ങോട്ടുള്ള പണികളും പ്രസവങ്ങളും ഒക്കെ അങ്ങനെ തന്നെ.
പിന്നെ വരുന്നൂ.. വരള്‍‌ച്ച, ദാരിദ്ര്യം, പിന്നെ കൊടും ദാരിദ്ര്യം, പിന്നെ പാലായനം. ഗ്രാമത്തിന്റെ നിഷ്ക്കളങ്കതയുമായി വന്‍ നഗരത്തിലെത്തുന്ന അവരുടെ നഗരാനുഭവങ്ങള്‍. പകച്ചു പോകുന്ന അവസരങ്ങള്‍. അവിടെയും നിശബ്ദയായി ഇരുന്ന് വാങിന്‌ താങ്ങാവുന്ന ഓലാന്‍. കള്ളങ്ങള്‍ പഠിക്കുന്ന വഴികള്‍. (ബ്ലെസ്സിയുടെ പളുങ്ക് കണ്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് ഈ നോവലിലെ ഈ ഭാഗങ്ങള്‍ ഓര്‍മ്മ വന്നു). പിന്നെ ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള തിരിച്ചു പോക്ക്.
പിന്നീട് കഥയാകെ മാറുകയാണ്‌. വാങിന്റെ നല്ല കാലം തുടങ്ങുന്നു. പണം കുമിഞ്ഞു കൂടുന്നു. പണം കൂടിയപ്പോള്‍ കുറഞ്ഞു പോയ പെണ്ണ്. പിന്നെ വാങിന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വരുന്ന മറ്റൊരു പെണ്ണ്. നിശബ്ദത തുടരുന്ന ഓലാന്‍. പിന്നെയും തുടരുന്ന ജീവിതം. ഏത് വീട്ടില്‍ പോയി ഓഛാനിച്ച് നിന്ന് അവിടത്തെ അടിമയെ വാങ്ങി ഭാര്യയാക്കിയോ, ആ വീട് വില പറഞ്ഞ് സ്വന്തമാക്കിയ വാങ് മറ്റു പലതും ചോര്‍ന്ന് പോകുന്നത് അറിഞ്ഞത് വൈകിയാണ്‌.
ചുരുക്കത്തില്‍, ഗ്രാമീണ ചൈനീസ് ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ചിത്രം വാങിന്റെ ജീവിതത്തിലൂടെ കാണിച്ചു തരികയാണ് കഥാകാരി ചെയ്യുന്നത്. ഒരു വിദേശിയായി മാറി നിന്ന് കാണുന്ന കാഴ്ചയായിട്ടല്ല, അവരിലൊരാള്‍ എഴുതിയ കഥയായിട്ടേ നമുക്കു തോന്നൂ എന്നിടത്താണ്‌ കഥാകാരി വിജയിച്ചതെന്ന് തോന്നുന്നു. വര്‍ഷങ്ങളോളം നീണ്ട ചൈന ജീവിതം അവര്ക്കതിന് വേണ്ടതായ അനുഭവ പരിചയം കൊടുത്തതു കൊണ്ട് എഫര്‍ട്ട്‌ലെസ് ആയിട്ട് അവര്ക്കതിന് സാധിച്ചിരിക്കും എന്നു വേണം കരുതാന്‍. പിന്നെ, കഥ നീങുന്നത്‌ വാങിനെ ചുറ്റിപറ്റിയാണെങ്കിലും ഓലാന്‍ - അവരാണ്‌ ഇതില്‍ ഏറ്റവും ശക്തമായ കഥാപാത്രമായി എനിക്കു തോന്നിയത്‌. ഹൗ! എന്തൊരു പെണ്ണ്!
ഈ നോവല്‍ പേള്‍.എസ്.ബക്കിന്‌ 1932-ലെ പുലിറ്റ്‌സര്‍ പ്രൈസും 1935-ല്‍ ഹോവെല്‍സ് മെഡലും നേടിക്കൊടുത്തു. 1938-ല്‍ സാഹിത്യത്തിനുള്ള നോബല്‍ സമ്മാനവും പേള്‍ നേടിയിട്ടുണ്ട്. മിഷണറി പ്രവര്‍ത്തകരായിരുന്ന മാതപിതാക്കളോടൊപ്പം ചൈനയില്‍ ജീവിച്ച നീണ്ട വര്‍ഷങ്ങള്‍ സ്വാഭാവികമായും അവരെ ചൈനക്കാരുടെ ജീവിതത്തോടടുപ്പിച്ചു. ഒരു അമേരിക്കക്കാരി ഇത്ര മാത്രം ചൈന പോലുള്ള ഒരു രാജ്യത്തെ സാമാന്യം ദരിദ്രമായ ജീവിതത്തെ ഇത്രമാത്രം അടുത്ത് കാണാന്‍ ശ്രമിക്കുമോ എന്നെനിക്കത്ഭുതമായിരുന്നു. ഇത്രയും വര്‍ഷങ്ങളായി ഈ ഹൈദരാബാദില്‍ ഞാന്‍ ജീവിച്ചിട്ടും ഇപ്പോഴും ഇവരെ പറ്റി എനിക്ക് എന്തറിയാം എന്ന് അത്ഭുതത്തോടെ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു പോയി. (അതിനെ പറ്റി പറഞ്ഞപ്പോഴാണ്‌ മറ്റൊരു പുസ്തകം ഓര്‍മ്മയില്‍ വരുന്നത്. 19.കനാല്‍ റോഡ്. മദ്രാസില്‍ ജീവിച്ച കുറച്ചു വര്‍ഷങ്ങളിലെ കൊച്ചു കൊച്ച് അനുഭവങ്ങള്‍ ചേര്‍ത്ത് വെച്ച് ശ്രീബാല.കെ.മേനോന്‍ എഴുതിയ ഒരു കൊച്ചു പുസ്തകം. കണ്ടു പഠി! എന്തെങ്കിലും എഴുതണമെങ്കില്‍ വലിയ അനുഭവ സമ്പത്തൊന്നും ആവശ്യമില്ല, കണ്ണും കാതും തുറന്നു വെച്ചാല്‍ മതിയെന്ന് ഞാന്‍ എന്നോട് തന്നെ ഉറക്കെ പറഞ്ഞിരുന്നു ആ പുസ്തകം വായിച്ചപ്പോള്‍.)
'ദ ഗുഡ് എര്‍ത്ത്' വായിച്ച് കുറച്ച് നാളുകള്‍ക്കു ശേഷം പിറന്നാള്‍ സമ്മാനമായി എനിക്ക് ഇതിന്റെ മലയാള വിവര്‍ത്തനം ലഭിച്ചു. 'നല്ല ഭൂമി' എന്ന് പേരിട്ടിരുന്ന ആ പുസ്തകം വായിക്കപ്പെടാതെ ഒരു പാട് കാലം എന്റെ അലമാരയില്‍ ഇരുന്നു. വിവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ എങ്ങനെ ഒരു കൃതിയെ വികലമാക്കും എന്ന് പല മുന്‍‌കാല അനുഭവങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നതു കൊണ്ടായിരുന്നു ഈ മുന്‍‌വിധി. കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം ചിക്കന്‍പോക്സ് പിടിച്ച് കിടപ്പിലായ ഒരാഴ്ച മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാതായപ്പോള്‍ 'നല്ല ഭൂമി' ഞാന്‍ തുറന്നു. വായിച്ച് ഏതാനും പേജുകള്‍ ആയപ്പോഴേ വിവര്‍ത്തകന്‍ ആരെന്നറിയാന്‍ ഞാന്‍ പുസ്തകത്തിന്റെ പുറം ചട്ട നോക്കി. രണ്ട് പേര് ചേര്‍ന്നാണ്‌ വിവര്‍ത്തനം ചെയ്തിരിക്കുന്നത്‌. വി.എ.കേശവന്‍ നായരും, എം.പി.ശങ്കുണ്ണി നായരും. വളരെ വളരെ നന്നായി, പേള്‍ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്ന ആ ഗ്രാമീണതയും, സത്തയും ഒട്ടും ചോര്‍ന്നു പോകാതെ, ഈ വിവര്‍ത്തനം നിര്‍‌വഹിച്ചിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇത് മലയാളത്തില്‍ വായിച്ചപ്പോള്‍ തോന്നിയ മറ്റൊരു കാര്യം - വാങ് എന്ന് മാറ്റി കുമാരനും ഓലാന്‍ എന്ന് മാറ്റി ശാന്തയുമാക്കിയാല്‍ ഈ കഥ കേരളത്തിലെ കഥയായി. ഈ കാര്യം ഇതിന്റെ അവതാരികയില്‍ വിവര്‍‍ത്തകര്‍ തന്നെ പറയുന്നുണ്ട്.
ഇഞ്ചിപ്പെണ്ണ് നടത്തുന്ന ഉത്‍സവത്തില്‍ എന്റെ സ്റ്റാളില്‍ ഡിസ്‌പ്ലേ ചെയ്യാന്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചത് ഈ നല്ലഭൂമിയാണ്‌.
Monday, June 16, 2008
Wednesday, August 30, 2006
Wednesday, August 23, 2006
ഉഷസ്സ്
എം.എന്‍ പാലൂരിന്റെ ‘ഉഷസ്സ്’ എന്ന കവിത.
ചമ്മലും സഭാകമ്പവും മൂലം ഇടാതെ വെച്ചത് രണ്ടും കല്പിച്ചങ്ങട് പോസ്റ്റുന്നു. ആര്‍ക്കെങ്കിലും വല്ലതും പറയാനുണ്ടെങ്കില്‍ സാങ്കേതികവിദഗ്ദരെ നേരിട്ട്‌ വിളിച്ച് പറയാന്‍ അപേക്ഷ. അവര്‍ രണ്ടും മാത്രമാണ് ഇതിനുത്തരവാദികള്‍.
ആദിത്യന് പ്രത്യേക ഇടി കൊടുക്കണേ കുറച്ചു നേരം മെനക്കെട്ടിരുന്ന്‌ ഇത് പോസ്റ്റാക്കാന്‍ ഹെല്‍പ്പിയതിന്. :) ഇതിന്റെ തുടക്കത്തില്‍ ഒരു ചേട്ടന്‍ എന്തോ പറയുന്നുണ്ട്. അതെങ്ങനെ വന്നു എന്നറിയില്ല.
ചമ്മലും സഭാകമ്പവും മൂലം ഇടാതെ വെച്ചത് രണ്ടും കല്പിച്ചങ്ങട് പോസ്റ്റുന്നു. ആര്‍ക്കെങ്കിലും വല്ലതും പറയാനുണ്ടെങ്കില്‍ സാങ്കേതികവിദഗ്ദരെ നേരിട്ട്‌ വിളിച്ച് പറയാന്‍ അപേക്ഷ. അവര്‍ രണ്ടും മാത്രമാണ് ഇതിനുത്തരവാദികള്‍.
ആദിത്യന് പ്രത്യേക ഇടി കൊടുക്കണേ കുറച്ചു നേരം മെനക്കെട്ടിരുന്ന്‌ ഇത് പോസ്റ്റാക്കാന്‍ ഹെല്‍പ്പിയതിന്. :) ഇതിന്റെ തുടക്കത്തില്‍ ഒരു ചേട്ടന്‍ എന്തോ പറയുന്നുണ്ട്. അതെങ്ങനെ വന്നു എന്നറിയില്ല.
Thursday, August 17, 2006
ഊണ് തയ്യാര്‍!
ഈ ബിരിയാണിനാട്ടില്‍ വന്നിട്ട് ആദ്യമായി പഠിച്ച തെലുങ്ക്‌ വാക്കാണ്‌ "പെരുകു". ഇവിടെ വന്ന് ആദ്യമായി ചേക്കേറിയ ഹോസ്റ്റലിലെ സ്ഥിര വിഭവങ്ങളായ ഉപ്പുമാവ്‌(റവ-തക്കാളി കുഴമ്പ്),പുളി ഓറ, പൊങ്കല്‍, ഇഡ്ഡലി പോലത്തെ വസ്തു എന്നീ ഇനങ്ങള്‍ സ്ഥിരമായി വേസ്റ്റ്‌ ബാസ്കറ്റില്‍ പോകാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഓഫീസില്‍ അടുത്തിരിക്കുന്ന തെലുങ്കത്തിയോട്‌ ചോദിച്ചു പഠിച്ചതാണ്‌ "പെരുകു". വേറൊന്നുമല്ല, നമ്മുടെ തൈര്‌. പിന്നെ പെരുകുവും ചോറും, വീട്ടീന്ന് കൊണ്ട് വന്ന ചെമ്മീന്‍ അച്ചാറും മാത്രമായി നമ്മടെ ഭക്ഷണം. വിശിഷ്ട ഭോജ്യങ്ങള്‍ നിരത്തിയ ഹൊസ്റ്റല്‍ മെസ്സ് ഹാളില്‍ നിന്ന് അടുക്കളയിലേക്കുള്ള കിളിവാതില്‍ക്കല്‍ ഞാനും എന്റെ റൂമിയും പതിവായി ചെന്ന് നിന്ന് പെരുകൂ..പെരുകൂ എന്ന് വിളിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. തെലുങ്കത്തികളുടെ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ഞങ്ങള്‍ കണ്ട്രി കോക്കനട്‌സ്‌ അങ്ങനെ പെരുകുവില്‍ ജീവിതം നിലനിര്‍ത്തി. വനിതയില്‍ വരുന്ന പരസ്യങ്ങളിലെ പുട്ടും കടലയും, അപ്പവും മുട്ടക്കറിയും ഒക്കെ ഞങ്ങളുടെ ഹോസ്റ്റല്‍ റൂമിന്റെ ചുമരില്‍ ചിരിച്ച്‌ ഇരുന്നു.
പല കമ്പനികളിലായി പണിയെടുക്കുന്ന തുല്യ ദുഃഖിതരായ 5 മലയാളി വാനരന്മാര്‍ - പഴയ കമ്പനിയില്‍ വെച്ചേ എനിക്കറിയാവുന്നവര് -പിന്നെ ഞാനും എന്റെ റൂമിയും, അപ്പവും ഇടിയപ്പവുമൊക്കെ മനസ്സിലോര്‍ത്ത്‌ വീക്കെന്റ്സില്‍ ഒരുമിച്ചു കൂടി ദുഃഖങ്ങള്‍ പങ്ക്‌ വെച്ചു. ഈ ഭാഗത്തൊരു തട്ടു കടയില്‍ പോലും മലയാളി ഫുഡ് കിട്ടുവാനില്ലായിരുന്നു. ഹോസ്റ്റലില്‍ സെല്‍ഫ്‌ കുക്കിംഗ്‌ ഒട്ടു സമ്മതിക്കുകയുമില്ല. തിന്നാനായി മാത്രം ജനിച്ച ഞങ്ങള്‍ മൊത്തത്തില്‍ നിരാശാ ശയ്യാവലംബികള്‍.
പുട്ടും കടലയും ഇവിടെ പലരുടെയും പോലെ നമ്മടെയും ഒരു വീക്ക്നെസ്സാണേ. അതിന് വേണ്ടി മാത്രം ഞാനും ലവളും ചേര്‍ന്നൊരു വീട് വാടകക്കെടുത്തു. ഗ്യാസു കുറ്റിയും പുട്ടു കുറ്റിയും വാങ്ങി ഞങ്ങളവിടെ കുറ്റിയടിച്ചു.
എന്തൊരു സുഖം! രാവിലെ പുട്ടും കടലയും, ഉച്ചക്ക് കുച്ച് നഹി. രാത്രി ചൂട് കഞ്ഞിയും ചെറു പയര്‍ പുഴുക്കും. അങ്ങനെ തരം പോലെ ഓരൊന്ന് - അപ്പം, മുട്ടക്കറി, ദോശ, ബീഫ് (രഹസ്യമായി), മീന്‍ വറുത്തത്‌, വെച്ചത്, കരിച്ചത്‌, കോഴി കമ്പിയില്‍ കോര്‍ത്തത്‌, നിര്‍ത്തി പൊരിച്ചത്‌, ജീവനുള്ളത്‌ , അങ്ങനെ ജീവിതം ഭക്ഷണ സുരഭിലവും ഹൃദയം ആഹ്ലാദഭരിതവുമായി ഒരാഴ്ചയോളം കടന്നു പോയി. ലവളെ തന്നെ എന്റെ റൂം മേറ്റ് ആയി തന്നതിന് ഞാന്‍ ദിവസോം രണ്ട് നേരം ദൈവത്തിന് അക്‍നോളജ്മെന്റ്‌ അയച്ചിരുന്നു. എന്താ കൈപ്പുണ്യം!
ആ ഞായറാഴ്ചയാണ് നമ്മടെ പിള്ളേര്‍ക്ക്‌ ഒരു ഊണ് കൊടുക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് തോന്നിയത്‌ . ആര്‍ഭാടമായി. വിളിച്ച ഗഡീസ് എല്ലാം എത്തുകയും ചെയ്തു, ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് ഫാനിട്ട്‌ വിശ്രമിക്കേം ചെയ്തു, നാല് മണിക്ക് ചായ ചോദിച്ചു വാങ്ങി കുടിക്കേം ചെയ്തു. ഒപ്പം ഒരുപാട് ചിപ്സും തിന്ന്‌ താങ്ക്സും തന്ന്‌ അവര്‍ പോയി. ഞങ്ങള്‍ കൃതാര്‍ത്ഥരായി.
പിറ്റേന്ന്‌ തൊട്ട് രാവിലെ ഒരു 8 മണിയാകുമ്പോള്‍ എതെങ്കിലും ഒരുത്തനെത്തും.
“ഇതിലേ ഒന്നു പോകണ്ട ഒരാവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാ പിന്നെ ചേച്ചിയെ ഒന്നു കാണാമെന്ന്‌ വെച്ചു.” ദോശയും ചമ്മന്തിയും കഴിച്ച് ഏമ്പക്കവും വിട്ട്‌ അവന്‍ ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ “ഡാ, നീ പോണ വഴിക്ക്‌ ഈ കറന്റ് ബില്ലൊന്നടച്ചൊ.” എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ എപ്പ അടച്ചൂന്ന്‌ ചോദിച്ചാല്‍ മതി. ഞാനും ഹാപ്പി.
പിറ്റേ ദിവസം വേറെ ഒരാള്‍ക്കായിരിക്കും ആ വഴി പോകേണ്ട ആവശ്യം വരുന്നത്. ശനിയും ഞായറും എല്ലാ വാനരന്മാര്‍ക്കും ഈ വഴിയേ പോകാനുണ്ടാവൂ.
ഇതിങ്ങനെ പുരോഗമിച്ചപ്പോള്‍ ആണ് നമ്മുടെ വലിയ തലയിലൊരു ബിസിനസ്സ് ബള്‍ബ് കത്തിയത്‌. എന്തു കൊണ്ടൊരു കേരള മെസ്സ് തുടങ്ങിക്കൂടാ. ഹൈട്ടെക്‌ സിറ്റി പരിസരത്തു തന്നെ. ഞങ്ങളെ പോലെ കൊതി പിടിച്ചു നടക്കുന്ന വേറെയും മലയാളികള്‍ ഇഷ്ടം പോലെ ഈ സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ കമ്പനികളില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നില്ലേ? ഒരപ്പത്തിന്‌ 25 രൂപയൊക്കെ കൊടുത്ത്‌ കഴിക്കാന്‍ കേരള ഫുഡ് ഫെസ്റ്റിവലില്‍ അവര്‍ പോകുന്നില്ലേ? നമ്മള്‍ വെറും 5 രൂപക്ക് ഇതേ അപ്പം വില്‍ക്കുന്നു. അപ്പൊ അവര്‍ അത് എല്ലാ ദിവസം കഴിക്കുന്നു. നമ്മള്‍ അപ്പം മാത്രമല്ല, പുട്ട് , ഇടിയപ്പം എന്ന് വേണ്ട എല്ലാ മലയാളി പലഹാരവും ഉണ്ടാക്കുന്നു. തല്‍കാലം രാവിലത്തെ ഫുഡ് മാത്രം. പിന്നെ ബിസിനസ്സ് പച്ച പിടിക്കുമ്പോള്‍ ഉച്ചക്ക് ഊണും കൊടുക്കാം.
ഇത് ഞാനെന്റെ കുക്ക് കം റൂമിയുടെ മുന്നില്‍ സമര്‍പ്പിച്ചു.
"ബെസ്റ്റ്‌ ഐഡിയ. പക്ഷേ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കാ‍ന്‍ വേറെ ആളെ നോക്ക്‌.”
അതെ. വേറെ ആളെ നോക്കണം. അയാള്‍ക്ക്‌ വല്ല നക്കാപിച്ച കൊടുത്താല്‍ മതിയല്ലൊ. ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കിയേ. ബാംഗ്ലൂരിലെ കൈരളി മെസ്സ് പോലെ നമ്മടെ മെസ്സും ഫേമസ്സാവുന്നു. ബിരിയാണീസ് തട്ടുകട. അതാവുമ്പൊ ഒരു ഗെറ്റപ്പും ഉണ്ട്‌.
വാനരന്മാരിലൊരുത്തനോട്‌ ഉടനെ ഡിസ്കസ് ചെയ്തു.
“കിടിലന്‍ ഐഡിയ ചേച്ചി. നമുക്ക് നാളെ തന്നെ തുടങ്ങാം.” പടക്ക് പിന്നിലെങ്കിലും പന്തിക്ക്‌ മുന്നില്‍.
"ചെക്കാ നീ ധൃതി പിടിച്ചാല്‍ പറ്റില്ല. ഇതിനൊക്കെ മൂലധനം വേണം, മൂലധനം. ആളെ കൊണ്ട് വരല്‍ ഞാന്‍ ഏറ്റാല്‍ തന്നെ, തുടങ്ങാന്‍ സ്ഥലമൊക്കെ വേണ്ടെ? അതിന് കായ്‌ വേണ്ടേ.. കായ്‌..? എന്റെ കയ്യില്‍ ഒരു മച്ചിങ്ങ പോലും ഇല്ല."
"ഞാന്‍ അപ്പവോടൊന്ന് ചോദിച്ചു നോക്കാം. ബിസിനസ്സ് എന്ന് കേട്ടാ‍ല്‍ ആള് അവിടെ വീഴും." പട്ടര്‍ ഭയങ്കര കോണ്‍ഫിഡന്റ്.
"എന്നാ നീ ഇപ്പൊ തന്നെ അപ്പനെ വിളി"
"ഹലോ അപ്പാ, ഇത് നാന്‍ പേസറെ. ഇന്ത ഇടത്തിലെ ഒരു ഹോട്ടല്‍ ബിസിനസ്സ് തുടങ്ങാന്‍ പ്ലാന്‍ ഇറുക്കെ. അപ്പാ തുടക്കത്തിനുള്ള കാശ്......" ഫോണ്‍ ചെവിയില്‍ നിന്ന് 3 അടി നീക്കി പിടിച്ചാണ് പിന്നത്തെ പോസ്.
"അപ്പന്‍ എന്തൂട്ടാ പറഞ്ഞേടാ?"
മുഖത്തൊരു വൈക്ലബ്യം.
"നീ എന്റെ മോനല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ഞാന്‍ നിന്റെ തന്തക്ക്‌ വിളിച്ചേനേ ന്ന്‌." ബെസ്റ്റ്‌ അപ്പന്‍.
“സാരല്യ, നമുക്ക് നോക്കാടാ.”
പിന്നെ എല്ലാം ചടുപിടീന്നായിരുന്നു. ആളെ കൊണ്ട് വരാമെന്ന് ഞാന്‍ ഏറ്റത്‌ റോസിലിയേച്ചീനെ മാത്രം മനസ്സില്‍ കണ്ട് കൊണ്ടായിരുന്നു. എപ്പൊ നാട്ടില്‍ പോകുമ്പഴും റോസിലിയേച്ചി പറയും “ഞാന്‍ നിന്റെ കൂടെ അങ്ങട് വരട്ടെ ടീ? ഇവിടെ ഇവറ്റോള്‍ രണ്ടെണ്ണം ഉണ്ടെങ്കിലും ഒഴക്ക് കഞ്ഞ്യെള്ളം കുടിക്കണങ്കില്‍ ഞാന്‍ തന്നെ രാവിലെ തൊട്ട് വൈന്നേരം വരെ ഓല മെടയണം.” റോസിലിയേച്ചീടെ മോന്‍ രാജന് രണ്ട് ഭാര്യമാ‍രാ. ഒന്നിന്റെ നാക്ക് എന്‍.എച്ച് 47 ആണെങ്കില്‍ മറ്റതിന്റെത്‌ മടവാള്‍ ആണ്. റോസിലിയേച്ചി എപ്പൊ ഇത് പറഞ്ഞാലും “ചേച്ചി അവിടെ വന്നിട്ട് ചെയ്യാന്‍ മാത്രം പണിയൊന്നും അവിടെ ഇല്ലെന്റെ റൊസിലിയേച്ച്യേ” എന്നും പറഞ്ഞു ഞാന്‍ പതുക്കെ ഊരാറാണ് പതിവ്‌. “എന്നാ നിന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് , പ്രസവം നോക്കാനെങ്കിലും നീയെന്നെ കൊണ്ടോണം ട്ടാ” എന്നും പറഞ്ഞ് റോസില്യേച്ചി ബാക്കി ഓല മെടയാന്‍ തുടങ്ങും.
അത്തവണ നാട്ടില്‍ പോയത് റോസില്യേച്ച്യേ കാണാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം. ഇത്തവണ ഞാന്‍ പോകുമ്പൊ ചേച്ചി എന്റെ കൂടെ വരോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പൊ ആട്ടോമാറ്റിക്കായി റോസില്യേച്ചിയുടെ കണ്ണുകള്‍ എന്റെ വയറിനു മുകളിലൊരു ഉഴിച്ചില്‍.
“അയ്യൊ.. അതല്ല ചേച്ച്യേ..ഇത് കുറച്ച് പാചകത്തിനാ. ചേച്ചിക്ക്‌ വരാന്‍ പറ്റോ?“
“എന്ത്‌ എടവാടായാലും ഞാന്‍ വരാം മോളേ. ഇവറ്റോള്‍ടെ മോന്തായം കാണണ്ടല്ലോ.“
അങ്ങനെ ഞാനും റോസിലിയേച്ചിയും ശബരി എക്‍സ്‌പ്രസ്സില്‍ ഹൈദരാബാദ് വന്നിറങ്ങി.
ഹൌസ് ഓണര്‍ അനുവദിച്ചു തന്ന ചായ്പ്പില്‍ അങ്ങനെ ബിരിയാണീസ് തട്ടുകട 5 വാനരന്മാരുടേയും പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ രണ്ട് പേരുടേയും കാര്‍മ്മികത്വത്തില്‍ പ്രവര്‍ത്തനമാരംഭിച്ചു. കൂട്ടുകാരോടൊക്കെ പറഞ്ഞ് പരസ്യം കൊടുക്കാന്‍ വാനരന്മാരെ ഏല്‍പ്പിച്ചു.
ആദ്യ ദിനം.
ഓഫീസില്‍ ഇരിക്കപ്പൊറുതി കിട്ടുന്നില്ല. ഇപ്പൊ അവിടെ ബിസിനസ്സ് പൊടി പൊടിക്കായിരിക്കും. വൈകുന്നേരം ചെല്ലുമ്പോള്‍ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന പണപ്പെട്ടി. ചൂടും പുകയും കൊണ്ട് വിയര്‍ത്തിരിക്കുന്ന റോസിലിയേച്ചിയുടെ മുഖത്തുള്ള ആ നിര്‍വൃതി. ഹോ!
ഇരിപ്പുറക്കാതെ വന്നപ്പോള്‍ പതിവു പോലെ ബാഗ് ഡെസ്കില്‍ പ്രതിഷ്ഠിച്ച്‌ ഞാന്‍ മുങ്ങി.
“എങ്ങനെ ണ്ട് റോസിലിയേച്ച്യേ? ആളുകള്‍ വല്ലതും വന്നോ?”
“പിന്നേ.. പത്ത് പന്ത്രണ്ട് പേര് വന്നൂടീ. ഇണ്ടാക്ക്യേ പുട്ട് മുഴ്വോനെ തീര്‍ന്നു.”
ങെ! അപ്പോ കൊള്ളാലോ.
“അപ്പോ കാശ് കൊറെ ണ്ടാക്കീലേ കൊച്ചു കള്ളീ. നോക്കട്ടെ.”
“അതിനാരും കാശ് തന്നില്ല മോളെ. ഒക്കെ നമ്മുടെ പിള്ളാരുടെ കൂടെ വന്ന മക്കളാ. അവരടെ കയ്യീന്ന്‌ എങ്ങന്യാ കാശ് ചോദിച്ച്‌ വാങ്ങാ?”
പട്ക്കൊ! ദേ കിടക്ക്ണ്!
ഒരു സുന്ദര ബിസിനസ് സ്വപ്നത്തിന്റെ കമ്മേഴ്സ്യല്‍ ബ്രേക്ക്.
പിന്നെ മൂന്നു ദിവസം കൂടി റോസിലിയേച്ചി അപ്പവും പുട്ടും ഉണ്ടാക്കി. വാനര സുഹൃത്തുക്കള്‍, അവരുടെ മലയാളി സുഹൃത്തുക്കള്‍, മലയാളികളല്ലാത്ത-പുട്ട് കാണാന്‍ വന്നിട്ട് തിന്നു പോയ-സുഹൃത്തുക്കള്‍, ഹൌസ് ഓണര്‍. എല്ലാവരും കൂടി ബിരിയാണിസ് തട്ടുകടക്ക്‌ കര്‍ട്ടന്‍ ഇട്ടു. ദിവസത്തോട്‌ ദിവസം ഒരാഴ്ചയും ഒരു ദിവസവും - ശേഷം റോസിലിയേച്ചി നാട്ടില്‍ ഓല മെടഞ്ഞു.
പല കമ്പനികളിലായി പണിയെടുക്കുന്ന തുല്യ ദുഃഖിതരായ 5 മലയാളി വാനരന്മാര്‍ - പഴയ കമ്പനിയില്‍ വെച്ചേ എനിക്കറിയാവുന്നവര് -പിന്നെ ഞാനും എന്റെ റൂമിയും, അപ്പവും ഇടിയപ്പവുമൊക്കെ മനസ്സിലോര്‍ത്ത്‌ വീക്കെന്റ്സില്‍ ഒരുമിച്ചു കൂടി ദുഃഖങ്ങള്‍ പങ്ക്‌ വെച്ചു. ഈ ഭാഗത്തൊരു തട്ടു കടയില്‍ പോലും മലയാളി ഫുഡ് കിട്ടുവാനില്ലായിരുന്നു. ഹോസ്റ്റലില്‍ സെല്‍ഫ്‌ കുക്കിംഗ്‌ ഒട്ടു സമ്മതിക്കുകയുമില്ല. തിന്നാനായി മാത്രം ജനിച്ച ഞങ്ങള്‍ മൊത്തത്തില്‍ നിരാശാ ശയ്യാവലംബികള്‍.
പുട്ടും കടലയും ഇവിടെ പലരുടെയും പോലെ നമ്മടെയും ഒരു വീക്ക്നെസ്സാണേ. അതിന് വേണ്ടി മാത്രം ഞാനും ലവളും ചേര്‍ന്നൊരു വീട് വാടകക്കെടുത്തു. ഗ്യാസു കുറ്റിയും പുട്ടു കുറ്റിയും വാങ്ങി ഞങ്ങളവിടെ കുറ്റിയടിച്ചു.
എന്തൊരു സുഖം! രാവിലെ പുട്ടും കടലയും, ഉച്ചക്ക് കുച്ച് നഹി. രാത്രി ചൂട് കഞ്ഞിയും ചെറു പയര്‍ പുഴുക്കും. അങ്ങനെ തരം പോലെ ഓരൊന്ന് - അപ്പം, മുട്ടക്കറി, ദോശ, ബീഫ് (രഹസ്യമായി), മീന്‍ വറുത്തത്‌, വെച്ചത്, കരിച്ചത്‌, കോഴി കമ്പിയില്‍ കോര്‍ത്തത്‌, നിര്‍ത്തി പൊരിച്ചത്‌, ജീവനുള്ളത്‌ , അങ്ങനെ ജീവിതം ഭക്ഷണ സുരഭിലവും ഹൃദയം ആഹ്ലാദഭരിതവുമായി ഒരാഴ്ചയോളം കടന്നു പോയി. ലവളെ തന്നെ എന്റെ റൂം മേറ്റ് ആയി തന്നതിന് ഞാന്‍ ദിവസോം രണ്ട് നേരം ദൈവത്തിന് അക്‍നോളജ്മെന്റ്‌ അയച്ചിരുന്നു. എന്താ കൈപ്പുണ്യം!
ആ ഞായറാഴ്ചയാണ് നമ്മടെ പിള്ളേര്‍ക്ക്‌ ഒരു ഊണ് കൊടുക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് തോന്നിയത്‌ . ആര്‍ഭാടമായി. വിളിച്ച ഗഡീസ് എല്ലാം എത്തുകയും ചെയ്തു, ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് ഫാനിട്ട്‌ വിശ്രമിക്കേം ചെയ്തു, നാല് മണിക്ക് ചായ ചോദിച്ചു വാങ്ങി കുടിക്കേം ചെയ്തു. ഒപ്പം ഒരുപാട് ചിപ്സും തിന്ന്‌ താങ്ക്സും തന്ന്‌ അവര്‍ പോയി. ഞങ്ങള്‍ കൃതാര്‍ത്ഥരായി.
പിറ്റേന്ന്‌ തൊട്ട് രാവിലെ ഒരു 8 മണിയാകുമ്പോള്‍ എതെങ്കിലും ഒരുത്തനെത്തും.
“ഇതിലേ ഒന്നു പോകണ്ട ഒരാവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാ പിന്നെ ചേച്ചിയെ ഒന്നു കാണാമെന്ന്‌ വെച്ചു.” ദോശയും ചമ്മന്തിയും കഴിച്ച് ഏമ്പക്കവും വിട്ട്‌ അവന്‍ ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ “ഡാ, നീ പോണ വഴിക്ക്‌ ഈ കറന്റ് ബില്ലൊന്നടച്ചൊ.” എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ എപ്പ അടച്ചൂന്ന്‌ ചോദിച്ചാല്‍ മതി. ഞാനും ഹാപ്പി.
പിറ്റേ ദിവസം വേറെ ഒരാള്‍ക്കായിരിക്കും ആ വഴി പോകേണ്ട ആവശ്യം വരുന്നത്. ശനിയും ഞായറും എല്ലാ വാനരന്മാര്‍ക്കും ഈ വഴിയേ പോകാനുണ്ടാവൂ.
ഇതിങ്ങനെ പുരോഗമിച്ചപ്പോള്‍ ആണ് നമ്മുടെ വലിയ തലയിലൊരു ബിസിനസ്സ് ബള്‍ബ് കത്തിയത്‌. എന്തു കൊണ്ടൊരു കേരള മെസ്സ് തുടങ്ങിക്കൂടാ. ഹൈട്ടെക്‌ സിറ്റി പരിസരത്തു തന്നെ. ഞങ്ങളെ പോലെ കൊതി പിടിച്ചു നടക്കുന്ന വേറെയും മലയാളികള്‍ ഇഷ്ടം പോലെ ഈ സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ കമ്പനികളില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നില്ലേ? ഒരപ്പത്തിന്‌ 25 രൂപയൊക്കെ കൊടുത്ത്‌ കഴിക്കാന്‍ കേരള ഫുഡ് ഫെസ്റ്റിവലില്‍ അവര്‍ പോകുന്നില്ലേ? നമ്മള്‍ വെറും 5 രൂപക്ക് ഇതേ അപ്പം വില്‍ക്കുന്നു. അപ്പൊ അവര്‍ അത് എല്ലാ ദിവസം കഴിക്കുന്നു. നമ്മള്‍ അപ്പം മാത്രമല്ല, പുട്ട് , ഇടിയപ്പം എന്ന് വേണ്ട എല്ലാ മലയാളി പലഹാരവും ഉണ്ടാക്കുന്നു. തല്‍കാലം രാവിലത്തെ ഫുഡ് മാത്രം. പിന്നെ ബിസിനസ്സ് പച്ച പിടിക്കുമ്പോള്‍ ഉച്ചക്ക് ഊണും കൊടുക്കാം.
ഇത് ഞാനെന്റെ കുക്ക് കം റൂമിയുടെ മുന്നില്‍ സമര്‍പ്പിച്ചു.
"ബെസ്റ്റ്‌ ഐഡിയ. പക്ഷേ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കാ‍ന്‍ വേറെ ആളെ നോക്ക്‌.”
അതെ. വേറെ ആളെ നോക്കണം. അയാള്‍ക്ക്‌ വല്ല നക്കാപിച്ച കൊടുത്താല്‍ മതിയല്ലൊ. ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കിയേ. ബാംഗ്ലൂരിലെ കൈരളി മെസ്സ് പോലെ നമ്മടെ മെസ്സും ഫേമസ്സാവുന്നു. ബിരിയാണീസ് തട്ടുകട. അതാവുമ്പൊ ഒരു ഗെറ്റപ്പും ഉണ്ട്‌.
വാനരന്മാരിലൊരുത്തനോട്‌ ഉടനെ ഡിസ്കസ് ചെയ്തു.
“കിടിലന്‍ ഐഡിയ ചേച്ചി. നമുക്ക് നാളെ തന്നെ തുടങ്ങാം.” പടക്ക് പിന്നിലെങ്കിലും പന്തിക്ക്‌ മുന്നില്‍.
"ചെക്കാ നീ ധൃതി പിടിച്ചാല്‍ പറ്റില്ല. ഇതിനൊക്കെ മൂലധനം വേണം, മൂലധനം. ആളെ കൊണ്ട് വരല്‍ ഞാന്‍ ഏറ്റാല്‍ തന്നെ, തുടങ്ങാന്‍ സ്ഥലമൊക്കെ വേണ്ടെ? അതിന് കായ്‌ വേണ്ടേ.. കായ്‌..? എന്റെ കയ്യില്‍ ഒരു മച്ചിങ്ങ പോലും ഇല്ല."
"ഞാന്‍ അപ്പവോടൊന്ന് ചോദിച്ചു നോക്കാം. ബിസിനസ്സ് എന്ന് കേട്ടാ‍ല്‍ ആള് അവിടെ വീഴും." പട്ടര്‍ ഭയങ്കര കോണ്‍ഫിഡന്റ്.
"എന്നാ നീ ഇപ്പൊ തന്നെ അപ്പനെ വിളി"
"ഹലോ അപ്പാ, ഇത് നാന്‍ പേസറെ. ഇന്ത ഇടത്തിലെ ഒരു ഹോട്ടല്‍ ബിസിനസ്സ് തുടങ്ങാന്‍ പ്ലാന്‍ ഇറുക്കെ. അപ്പാ തുടക്കത്തിനുള്ള കാശ്......" ഫോണ്‍ ചെവിയില്‍ നിന്ന് 3 അടി നീക്കി പിടിച്ചാണ് പിന്നത്തെ പോസ്.
"അപ്പന്‍ എന്തൂട്ടാ പറഞ്ഞേടാ?"
മുഖത്തൊരു വൈക്ലബ്യം.
"നീ എന്റെ മോനല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ഞാന്‍ നിന്റെ തന്തക്ക്‌ വിളിച്ചേനേ ന്ന്‌." ബെസ്റ്റ്‌ അപ്പന്‍.
“സാരല്യ, നമുക്ക് നോക്കാടാ.”
പിന്നെ എല്ലാം ചടുപിടീന്നായിരുന്നു. ആളെ കൊണ്ട് വരാമെന്ന് ഞാന്‍ ഏറ്റത്‌ റോസിലിയേച്ചീനെ മാത്രം മനസ്സില്‍ കണ്ട് കൊണ്ടായിരുന്നു. എപ്പൊ നാട്ടില്‍ പോകുമ്പഴും റോസിലിയേച്ചി പറയും “ഞാന്‍ നിന്റെ കൂടെ അങ്ങട് വരട്ടെ ടീ? ഇവിടെ ഇവറ്റോള്‍ രണ്ടെണ്ണം ഉണ്ടെങ്കിലും ഒഴക്ക് കഞ്ഞ്യെള്ളം കുടിക്കണങ്കില്‍ ഞാന്‍ തന്നെ രാവിലെ തൊട്ട് വൈന്നേരം വരെ ഓല മെടയണം.” റോസിലിയേച്ചീടെ മോന്‍ രാജന് രണ്ട് ഭാര്യമാ‍രാ. ഒന്നിന്റെ നാക്ക് എന്‍.എച്ച് 47 ആണെങ്കില്‍ മറ്റതിന്റെത്‌ മടവാള്‍ ആണ്. റോസിലിയേച്ചി എപ്പൊ ഇത് പറഞ്ഞാലും “ചേച്ചി അവിടെ വന്നിട്ട് ചെയ്യാന്‍ മാത്രം പണിയൊന്നും അവിടെ ഇല്ലെന്റെ റൊസിലിയേച്ച്യേ” എന്നും പറഞ്ഞു ഞാന്‍ പതുക്കെ ഊരാറാണ് പതിവ്‌. “എന്നാ നിന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് , പ്രസവം നോക്കാനെങ്കിലും നീയെന്നെ കൊണ്ടോണം ട്ടാ” എന്നും പറഞ്ഞ് റോസില്യേച്ചി ബാക്കി ഓല മെടയാന്‍ തുടങ്ങും.
അത്തവണ നാട്ടില്‍ പോയത് റോസില്യേച്ച്യേ കാണാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം. ഇത്തവണ ഞാന്‍ പോകുമ്പൊ ചേച്ചി എന്റെ കൂടെ വരോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പൊ ആട്ടോമാറ്റിക്കായി റോസില്യേച്ചിയുടെ കണ്ണുകള്‍ എന്റെ വയറിനു മുകളിലൊരു ഉഴിച്ചില്‍.
“അയ്യൊ.. അതല്ല ചേച്ച്യേ..ഇത് കുറച്ച് പാചകത്തിനാ. ചേച്ചിക്ക്‌ വരാന്‍ പറ്റോ?“
“എന്ത്‌ എടവാടായാലും ഞാന്‍ വരാം മോളേ. ഇവറ്റോള്‍ടെ മോന്തായം കാണണ്ടല്ലോ.“
അങ്ങനെ ഞാനും റോസിലിയേച്ചിയും ശബരി എക്‍സ്‌പ്രസ്സില്‍ ഹൈദരാബാദ് വന്നിറങ്ങി.
ഹൌസ് ഓണര്‍ അനുവദിച്ചു തന്ന ചായ്പ്പില്‍ അങ്ങനെ ബിരിയാണീസ് തട്ടുകട 5 വാനരന്മാരുടേയും പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ രണ്ട് പേരുടേയും കാര്‍മ്മികത്വത്തില്‍ പ്രവര്‍ത്തനമാരംഭിച്ചു. കൂട്ടുകാരോടൊക്കെ പറഞ്ഞ് പരസ്യം കൊടുക്കാന്‍ വാനരന്മാരെ ഏല്‍പ്പിച്ചു.
ആദ്യ ദിനം.
ഓഫീസില്‍ ഇരിക്കപ്പൊറുതി കിട്ടുന്നില്ല. ഇപ്പൊ അവിടെ ബിസിനസ്സ് പൊടി പൊടിക്കായിരിക്കും. വൈകുന്നേരം ചെല്ലുമ്പോള്‍ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന പണപ്പെട്ടി. ചൂടും പുകയും കൊണ്ട് വിയര്‍ത്തിരിക്കുന്ന റോസിലിയേച്ചിയുടെ മുഖത്തുള്ള ആ നിര്‍വൃതി. ഹോ!
ഇരിപ്പുറക്കാതെ വന്നപ്പോള്‍ പതിവു പോലെ ബാഗ് ഡെസ്കില്‍ പ്രതിഷ്ഠിച്ച്‌ ഞാന്‍ മുങ്ങി.
“എങ്ങനെ ണ്ട് റോസിലിയേച്ച്യേ? ആളുകള്‍ വല്ലതും വന്നോ?”
“പിന്നേ.. പത്ത് പന്ത്രണ്ട് പേര് വന്നൂടീ. ഇണ്ടാക്ക്യേ പുട്ട് മുഴ്വോനെ തീര്‍ന്നു.”
ങെ! അപ്പോ കൊള്ളാലോ.
“അപ്പോ കാശ് കൊറെ ണ്ടാക്കീലേ കൊച്ചു കള്ളീ. നോക്കട്ടെ.”
“അതിനാരും കാശ് തന്നില്ല മോളെ. ഒക്കെ നമ്മുടെ പിള്ളാരുടെ കൂടെ വന്ന മക്കളാ. അവരടെ കയ്യീന്ന്‌ എങ്ങന്യാ കാശ് ചോദിച്ച്‌ വാങ്ങാ?”
പട്ക്കൊ! ദേ കിടക്ക്ണ്!
ഒരു സുന്ദര ബിസിനസ് സ്വപ്നത്തിന്റെ കമ്മേഴ്സ്യല്‍ ബ്രേക്ക്.
പിന്നെ മൂന്നു ദിവസം കൂടി റോസിലിയേച്ചി അപ്പവും പുട്ടും ഉണ്ടാക്കി. വാനര സുഹൃത്തുക്കള്‍, അവരുടെ മലയാളി സുഹൃത്തുക്കള്‍, മലയാളികളല്ലാത്ത-പുട്ട് കാണാന്‍ വന്നിട്ട് തിന്നു പോയ-സുഹൃത്തുക്കള്‍, ഹൌസ് ഓണര്‍. എല്ലാവരും കൂടി ബിരിയാണിസ് തട്ടുകടക്ക്‌ കര്‍ട്ടന്‍ ഇട്ടു. ദിവസത്തോട്‌ ദിവസം ഒരാഴ്ചയും ഒരു ദിവസവും - ശേഷം റോസിലിയേച്ചി നാട്ടില്‍ ഓല മെടഞ്ഞു.
Thursday, August 10, 2006
പ്രകാശം പരത്തുന്നവള്‍
റോഡ് മുഴുവന്‍ പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞൊരു വഴിയായിട്ടുണ്ട്. മുട്ടന്‍ മുട്ടന്‍ കുഴികളെ അതി വിദഗ്ദമായി ഒഴിവാക്കി കൊണ്ട് ഡ്രൈവര്‍ ചേട്ടന്‍ വണ്ടിയോടിക്കുമ്പോള്‍, ഓരോ കുഴിക്കും ഓരോന്നെന്ന കണക്കില്‍ അച്ഛന്‍ സര്‍ക്കാരിനെ ചീത്ത വിളിക്കുന്നുമുണ്ട്‌ . അമ്മക്കുറക്കം തന്നെ ഉലകം. ഞാനാണെങ്കില്‍ ആദ്യമായി മറ്റൊരു ബൂലോഗിയെ കാണാന്‍ പോകുന്നതിന്റെ ടെന്‍ഷനില്‍. കണ്ടാല്‍ എങ്ങനെ ഇരിക്കും, മനുഷ്യനെപ്പോലെ ഒക്കെ തന്നെ ആകുമോ ആവോ എന്നൊക്കെ ആലോചിച്ച്‌ നഖത്തിന്റെ നീളം കുറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.
അപ്പോഴാണ് ഫോണ്‍.
“കുഞ്ഞീ, നീ എപ്പഴാ വരുന്നെ? ഇവിടെ വേറൊരു ബൂലോഗന്‍ വരുമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ആ ആളുള്ളപ്പൊ വരാന്‍ നിനക്ക്‌ പ്രശ്നമുണ്ടോ?
ഓഹൊ!! അപ്പൊ രണ്ട് ബൂലോഗവാസികളെ ഒരുമിച്ചു കാ‍ണാനാണ് പോകുന്നത്. കൊള്ളാം!
നല്ലൊരു കഥാകാരനാണ്. ഒന്നു കണ്ട് കളയാം. പ്രശ്നമില്ല എന്ന് മറുപടി കൊടുത്തു.
കുഴികളെല്ലാം എണ്ണിക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കോളേജിനു മുന്നില്‍ വണ്ടി നിന്നു. എന്നെയും അമ്മയെയും അവിടെ ലഗേജ് ഇറക്കി അച്ഛന്‍ ഗഡി സ്ഥലം കാലിയാക്കി.
ഗേറ്റില്‍ കാലുകുത്തിയതും പരിവാരങ്ങള്‍ ഓടിയെത്തി. പുസ്തക പ്രദര്‍ശനം ദാ അവിടെ, ചരിത്ര പ്രദര്‍ശനം ദേ ഇവിടെ ഇതിനു മുകളില്‍...
“അതെയ്, ഇതൊക്കെ ഞാന്‍ കണ്ടോളാം. എനിക്ക് ...ടീച്ചറെ ഒന്ന് കാണണം. ഞാന്‍ സുഹൃത്താണ്.“
മുണ്ടാണുടുത്തിരുന്നതെങ്കില്‍ ആ കുട്ടി അതിന്റെ മടക്കിക്കുത്തഴിച്ചിട്ടേനെ. എന്നിട്ടും ആ പെണ്‍കുട്ടി അതിനെക്കൊണ്ടാവുന്ന വിധം അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തു. ചുരിദാറിന്റെ ഷാള്‍ ഒതുക്കി പിടിച്ചു ബഹുമാനം കാണിക്കുന്ന ആ ആക്ഷന്‍.
“ടീച്ചര്‍ ദേ ഇപ്പൊ പുറത്തു പോയതാ, ഇപ്പൊ വരും. ഇവിടെ ഇരിക്കാം”.
മറ്റേ ബൂലോഗനെയും കൊണ്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയതാണെന്നു മനസ്സിലായി. എന്നാല്‍ പിന്നെ അതു വരെ ചരിത്ര പ്രദര്‍ശനം ദര്‍ശിക്കം എന്ന് കരുതി. ദാ ഫോണ്‍.
“മോളുട്ടീ, നീ എതിയോ? എവിടെയാ?”
“ഞാന്‍ ദേ ഈ ചരിത്ര പ്രദര്‍ശന...”. ടക്. ഫോണ്‍ കട്ട്.
ആളിവിടെ അടുത്തെത്തിയിട്ടുണ്ട്‌ എന്ന് മനസ്സിലായി. പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോള്‍ അതാ നമ്മുടെ താരം. ചുറ്റും ഒരു പറ്റം മാന്‍പേടകളും. ഒപ്പം വഴി തെറ്റി വന്ന കുട്ടിയെ പോലെ അരിഗോണിയുടെ കഥാകാരനും. അതാ ടീച്ചര്‍ എന്നെ കണ്ടു കഴിഞ്ഞു. ഓടി വരലും കെട്ടിപിടിക്കലും എപ്പൊ കഴിഞ്ഞു?
കസവുള്ള കേരള സാരിയില്‍ ഒരു സുന്ദരി ടീച്ചര്‍. ചടുലമായ ഒരോ നീക്കങ്ങള്‍. ഈ നിമിഷം ഇവിടെ ഗേറ്റിനടുത്ത്, അടുത്ത നിമിഷം അവിടെ റിസപ്‌ഷനില്‍. അതിനടുത്ത നിമിഷം കാന്റീനില്‍. കാലില്‍ ചെരുപ്പില്ല. കയ്യില്‍ ഒരു സെല്‍ ഫോണ്‍. കൈത്തണ്ടയില്‍ നിറയെ വര്‍ണ്ണനൂലുകള്‍. ആയിരം നാവ്‌. എന്നോട് തല്ലുപിടിക്കുന്നു, എന്റെ അമ്മയോട് കുശലം പറയുന്നു, ഫോണില്‍ മറ്റൊരു ബൂലോഗനോട്‌ വര്‍താനം പറയുന്നു, ഇടയില്‍ “മിസ്സ്, ഇതെന്ത ചെയ്യണ്ടെ മിസ്സ്” എന്ന് ചോദിച്ചു വന്ന സംശയക്കുട്ടിയോട് “അത് അവിടെ ചെന്ന് അങ്ങനെ ചെയ്യമ്മൂ” എന്ന് നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്നു.
ഹൌ!! ഇതെന്തൊരു ജീവി!!
“നിങ്ങള്‍ ഈ പുസ്തകങ്ങള്‍ കാണൂ, ഞാന്‍ ഇവനെ ഒന്ന് വിട്ടിട്ടു വരാം.“ അരിഗോണിക്കാരന്‍ പോകാന്‍ തയ്യാറെടുക്കുന്നു.
ഞങ്ങള്‍ പുസ്തക ലോകത്തേക്കിറങ്ങി. നല്ല ഒരു സംരംഭം. ഒരുപാട് പുസ്തകങ്ങള്‍. മലയാളത്തിലെ ഒട്ടു മിക്ക പബ്ലിഷര്‍മാരും ഉണ്ട്‌. എല്ലാം ഈ സൂക്ഷ്മ രൂപിണിയാല്‍ സംഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്‌. കുറെ പുസ്തകങ്ങള്‍ വാങ്ങി. എന്നേക്കാള്‍ ആര്‍ത്തി അമ്മക്ക്‌. ബസ്സിലെ രണ്ട് സ്‌റ്റെപ്പ് കയറുമ്പഴേക്കും വാതം കോച്ചുന്ന ആള്‍ക്ക്‌, ഇവിടത്തെ രണ്ടും മൂന്നും നിലകള്‍ നോ പ്രോബ്ലം!
വീണ്ടും ഫോണ്‍. “മോളുട്ടീ നിങ്ങള്‍ എവിടെയാ?”
“ഞങ്ങള്‍ ഈ മാതൃഭൂമീടെ..” ടക്. ഒരേയൊരു മിനിട്ട്. നമ്മുടെ ആളിതാ മുന്നില്‍.
“വാ നമുക്കൊരു ചായ കുടിക്കാം.“
വേണ്ട ചേച്ചീ എന്ന് ഞാന്‍ പറയുന്നതിന് മുന്‍പ് കാന്റീനിന്റെ പടിയിലെത്തി.
“ദേ ഇതാണെന്റെ ചിന്നു, എന്റെ മോളാ, പിന്നെ ദേ ഇത് അഞ്ജു, ഇവളുണ്ടല്ലൊ, നമ്മുടെ മറ്റേ ബൂലോഗന്‍ ഇന്നിവിദെ വരും എന്ന് ഇന്നലെ സ്വപ്നം കണ്ടത്രേ. പിന്നെ ഇത് ചീതു, ഇവള്‍ എന്റെ ബ്ളോഗില്‍ ഉണ്ട്‌. ഇതാണ് വിനീത, ഇവള്‍ അസ്സല്‍ പാട്ടുകാരിയാ, അയ്യോ... ഇതാരാ...”
രണ്ട് കയ്യും നീട്ടുന്നത് കണ്ടൂ. പിന്നെ കണ്ടത് ഒരു പ്രായമായ സ്ത്രീയുടെ കൂടെ.
“എന്റെ ടീച്ചറാ”
ടീച്ചറുടെ ടീച്ചര്‍, കുട്ടികള്‍ക്ക്‌ കൌതുകം.
അതിനിടയില്‍ ചേച്ചിയുടെ സെല്‍ ഫോണില്‍ ഒരു കുട്ടി- “അങ്കിള്‍, അങ്കിള്‍ വരുമ്പോ കഴിക്കാന്‍ ബര്‍ഗര്‍ പറയണോ, വെജ്‌റോള്‍ പറയണോ?”
ചേച്ചിയുടെ വക്കീലദ്ദേഹം കുട്ടികളുടെ അങ്കിള്‍.
എന്റെ കണ്ണുകളില്‍ അത്ഭുതം. ഇങ്ങനെയും ഒരാള്‍. ചുറ്റും ഈച്ച പോലെ പറ്റിക്കൂടിയിരിക്കുന്ന ഓരൊ കുട്ടിയും മിസ്സ് മിസ്സ് എന്ന് വിളിച്ചാണ് കലപില കൂട്ടുന്നതെങ്കിലും ആ ഓരൊ വിളിയും അമ്മേ എന്നാണ് എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നു. ഓരൊരുത്തരും ഈ ടീച്ചറുടെ മടിയിലാണ്, ഹൃദയത്തിലാണ്. കാന്റീനില്‍ ചെലവഴിച്ച ആ അഞ്ച് മിനിട്ടില്‍, ഗേറ്റിലേക്ക് നടക്കുന്ന നിമിഷങ്ങളില്‍, ഗേറ്റില്‍ വെച്ച് സന്ധ്യ എന്ന കുട്ടിയെക്കൊണ്ട്‌ മനോഹരമായ ഒരു പാട്ടു പാടി ഞങ്ങളെ കേള്‍പ്പിച്ചപ്പോള്‍ ഒക്കെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു, ബൂലോഗത്തില്‍ അരുമായി സംസാരിച്ചാലും, ഈ ചേച്ചി പ്രതിപാദ്യ വിഷയമായി വരുമ്പോള്‍ സ്വന്തം ചേച്ചിയെക്കുറിച്ചെന്ന വണ്ണം അവരെല്ലാം വികാരാധീനരാകുന്നത്‌ എന്തുകൊണ്ടെന്ന്‌.
ഒരു തുള്ളിക്കൊരു കടല്‍ തിരിച്ചു തരുന്ന ഈ ചേച്ചിയെ പോലെ ഈ ചേച്ചി മാത്രം.
യാത്ര പറയും നേരം ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷ കൈ കാണിച്ചു നിര്‍ത്തി “ദാ, ഇവരെ ആ കല്യാണില്‍ ഒന്നു വിട്ടേക്കു”. മനസ്സില്‍ ഒരു കുഞ്ഞു സങ്കടം.
ഓട്ടോറിക്ഷക്ക്‌ പിന്നില്‍ ചേച്ചി ചെറുതായപ്പോള്‍ എനിക്കൊരു സന്ദേശം വന്നതായി മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ അറിയിച്ചു. തുറന്നു നോക്കാതെ തന്നെ ഞാനത് വായിച്ചു.
“ലവ് യു മോളൂട്ടീ”
Thursday, August 03, 2006
ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്നവ
ആ ഡബിള്‍ ബെഡ് റൂം ഫ്ലാറ്റിന്റെ ബാല്‍ക്കണിയില്‍ നിന്നാല്‍ എയര്‍പോര്‍ട്ടില്‍ വന്നിരങ്ങുന്ന ഭീമന്‍ പക്ഷികളെ കൈ കൊണ്ട് തൊടാമെന്ന്‌ തോന്നും. അത്രയ്ക്കടുത്തു കൂടെയാണ് അവ പറന്നിറങ്ങുന്നത്‌.
ഈ ഒറ്റക്കാരണം കൊണ്ട് മാത്രമാണ് സിറ്റിക്കുള്ളില്‍ ഇത്ര നല്ലൊരു ഫ്ളാറ്റ് ഇത്രയും കുറഞ്ഞ വാടകക്ക്‌ അവര്‍ക്ക് ലഭിച്ചത്‌. ഈ കാരണം കൊണ്ട് തന്നെയാണ് വീട്ടുടമസ്ഥന്‍ രണ്ട് വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞിട്ടും വാടക കൂട്ടി ചോദിക്കാത്തതും. കാതടപ്പിക്കുന്ന ശബ്ദത്തോടെയുള്ള അവയുടെ പോക്കു വരവുകള്‍ മനുവിനും അനിതക്കും കാതിനിണക്കം വന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ രാത്രിയിലെ ഷിഫ്റ്റ് കഴിഞ്ഞ് വന്ന് പകല്‍ മുഴുവന്‍ ഉറങ്ങുന്ന മനുവിനും, പകല്‍ മുഴുവന്‍ തീര്‍ത്താല്‍ തീരാത്ത പ്രൊജക്റ്റ് ഷെഡ്യൂളുകളോട് മല്ലിട്ട് വൈകി കൂടണയുന്ന അനിതക്കും ഈ ഇരമ്പങ്ങള്‍ക്ക്‌ കാതോര്‍ക്കാന്‍ സമയവുമില്ലായിരുന്നു.
കണക്കു പുസ്തകത്തില്‍, പാല്‍ക്കരന് കൊടുത്ത ഇരുനൂറ്റി നാല്പത്തഞ്ച് രൂപ റൌണ്ട് ചെയ്ത് ഇരുനൂറ്റി അമ്പതായി മനുവിന്റെ പേരിന് നേര്‍ക്ക് കണ്ടത് ചോദിക്കാന്‍ അനിത മറന്നു പോയത് ഈ സമയമില്ലായ്മ മൂലമാണ്. ഇസ്തിരിക്കാരന്റെ പക്കല്‍ നിന്ന് അനിത വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്ന തുണികളില്‍ മനുവിന്റെ ഒരു ഷര്‍ട്ട് കുറവായിരുന്നത് അനിതയോട് ചോദിക്കാന്‍ മനുവിനും സമയം കിട്ടിയില്ല. പിന്നെപ്പഴൊ ഓര്‍മ്മ വന്നപ്പോഴേക്കും ഇസ്തിരിക്കാരന്‍ തന്നെ അത് തിരികെയെത്തിച്ചിരുന്നു.
അന്ന് രാത്രി, ഷിഫ്റ്റിനിടയില്‍ ഒരു ബ്രേക്കെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് മനുവിന്റെ മൊബൈല്‍ ഫോണില്‍ അനിതയുടെ മെസേജ് തെളിഞ്ഞത്‌.
“ഐ ഗോട്ട് എ ബെറ്റെര്‍ ഓഫര്‍ ഇന്‍ ഡല്‍ഹി. ഐ വില്‍ ബി ലീവിങ്ങ് ദിസ് സാറ്റര്‍ഡെ”.
ചായ കുടിക്കാനെണീറ്റ മനു കസേരയില്‍ അമര്‍ന്നിരുന്നു. ഇന്റര്‍നെറ്റ് എക്സ്‌പ്ലോറെറിന്റെ ഫെവരിറ്റ്സില്‍ നിന്ന് സിറ്റി ക്ലാസ്സിഫൈഡ്‌സ്.കോം തുറക്കുന്ന സമയം കൊണ്ട് അവന്‍ മറുപടി ടൈപ്പ് ചെയ്തു.
“ഓക്കെ. വിഷ് യു ഗുഡ് ലക്ക്.”
പിന്നെ കീബോര്‍ഡില്‍ വിരലുകളമര്‍ന്നു.
“ലുക്കിങ്ങ് ഫോര്‍ എ പെഴ്‌സണ്‍ ടു ഷെയര്‍ ടു ബെഡ് റൂം അപാര്‍ട്ട്മെന്റ്”
ഈ ഒറ്റക്കാരണം കൊണ്ട് മാത്രമാണ് സിറ്റിക്കുള്ളില്‍ ഇത്ര നല്ലൊരു ഫ്ളാറ്റ് ഇത്രയും കുറഞ്ഞ വാടകക്ക്‌ അവര്‍ക്ക് ലഭിച്ചത്‌. ഈ കാരണം കൊണ്ട് തന്നെയാണ് വീട്ടുടമസ്ഥന്‍ രണ്ട് വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞിട്ടും വാടക കൂട്ടി ചോദിക്കാത്തതും. കാതടപ്പിക്കുന്ന ശബ്ദത്തോടെയുള്ള അവയുടെ പോക്കു വരവുകള്‍ മനുവിനും അനിതക്കും കാതിനിണക്കം വന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ രാത്രിയിലെ ഷിഫ്റ്റ് കഴിഞ്ഞ് വന്ന് പകല്‍ മുഴുവന്‍ ഉറങ്ങുന്ന മനുവിനും, പകല്‍ മുഴുവന്‍ തീര്‍ത്താല്‍ തീരാത്ത പ്രൊജക്റ്റ് ഷെഡ്യൂളുകളോട് മല്ലിട്ട് വൈകി കൂടണയുന്ന അനിതക്കും ഈ ഇരമ്പങ്ങള്‍ക്ക്‌ കാതോര്‍ക്കാന്‍ സമയവുമില്ലായിരുന്നു.
കണക്കു പുസ്തകത്തില്‍, പാല്‍ക്കരന് കൊടുത്ത ഇരുനൂറ്റി നാല്പത്തഞ്ച് രൂപ റൌണ്ട് ചെയ്ത് ഇരുനൂറ്റി അമ്പതായി മനുവിന്റെ പേരിന് നേര്‍ക്ക് കണ്ടത് ചോദിക്കാന്‍ അനിത മറന്നു പോയത് ഈ സമയമില്ലായ്മ മൂലമാണ്. ഇസ്തിരിക്കാരന്റെ പക്കല്‍ നിന്ന് അനിത വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്ന തുണികളില്‍ മനുവിന്റെ ഒരു ഷര്‍ട്ട് കുറവായിരുന്നത് അനിതയോട് ചോദിക്കാന്‍ മനുവിനും സമയം കിട്ടിയില്ല. പിന്നെപ്പഴൊ ഓര്‍മ്മ വന്നപ്പോഴേക്കും ഇസ്തിരിക്കാരന്‍ തന്നെ അത് തിരികെയെത്തിച്ചിരുന്നു.
അന്ന് രാത്രി, ഷിഫ്റ്റിനിടയില്‍ ഒരു ബ്രേക്കെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് മനുവിന്റെ മൊബൈല്‍ ഫോണില്‍ അനിതയുടെ മെസേജ് തെളിഞ്ഞത്‌.
“ഐ ഗോട്ട് എ ബെറ്റെര്‍ ഓഫര്‍ ഇന്‍ ഡല്‍ഹി. ഐ വില്‍ ബി ലീവിങ്ങ് ദിസ് സാറ്റര്‍ഡെ”.
ചായ കുടിക്കാനെണീറ്റ മനു കസേരയില്‍ അമര്‍ന്നിരുന്നു. ഇന്റര്‍നെറ്റ് എക്സ്‌പ്ലോറെറിന്റെ ഫെവരിറ്റ്സില്‍ നിന്ന് സിറ്റി ക്ലാസ്സിഫൈഡ്‌സ്.കോം തുറക്കുന്ന സമയം കൊണ്ട് അവന്‍ മറുപടി ടൈപ്പ് ചെയ്തു.
“ഓക്കെ. വിഷ് യു ഗുഡ് ലക്ക്.”
പിന്നെ കീബോര്‍ഡില്‍ വിരലുകളമര്‍ന്നു.
“ലുക്കിങ്ങ് ഫോര്‍ എ പെഴ്‌സണ്‍ ടു ഷെയര്‍ ടു ബെഡ് റൂം അപാര്‍ട്ട്മെന്റ്”
Wednesday, July 12, 2006
കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചതെന്തിന്‌?
ദുബായി പ്രൊജക്റ്റ് കഴിഞ്ഞ്, അഛന് കുറച്ച് നാള്‍ ജോലിയില്ലാതെ "ബെഞ്ചില്‍" ആയത്‌ മൂലം തറവാട്‌ എന്ന കുത്തക മള്‍ടി നാഷണല്‍ കമ്പനിയില്‍ ഉടലെടുത്ത വലിയഛ മേധാവിത്വം, കുത്തിത്തിരുപ്പ്‌, തന്മൂലം അമ്മ ഡെയ്‌ലി ബേസിസില്‍ ഉല്‍പാദിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന കണ്ണീര്‍ കൊണ്ടുള്ള പ്രളയം, എന്നിവയെല്ലാം കൊണ്ട് അഛന് യുദ്ധ കാലാടിസ്ഥാനത്തില്‍ രാജി കത്ത്‌ സമര്‍പ്പിച്ച്‌ സ്വന്തമായി വാടകയ്ക്‌ ഒരു കൊച്ചു പ്രൈവറ്റ്‌ ലിമിറ്റഡ്‌ തുടങ്ങി.
ചട്ടി,ചട്ടുകം,കുട്ട, കലം ഇത്യാദി ബേസിക്‌ റിസോഴ്സസ്‌ അഛനും അമ്മയും കൂടി സംഘടിപ്പിച്ച്‌ ആദ്യമായി ആ വീട്ടില്‍ തീ പുകഞ്ഞപ്പോള്‍ അമ്മയുടെ കണ്ണില്‍ വെള്ളം നിറഞ്ഞത്‌ പുക കണ്ണില്‍ പോയിട്ടാണെന്ന്‌ വിചാരിക്കാനുള്ള പ്രായമേ അന്നെനിക്കായിരുന്നുള്ളു.
മൂന്ന്‌ വഴികള്‍ കൂടുന്ന T ജങ്ക്ഷനില്‍ T യുടെ തലക്കു മുകളില്‍ ഒത്ത നടുക്ക്‌ ആ വാടക വീട്. T യുടെ ഇടത്‌ ആന്റ്‌ വലത്‌ കോര്‍ണറുകളില്‍ യഥാക്രമം ജയേട്ടന്റെ ചായപീടിക, ഒരു കൊച്ച് കപ്പോള. അമ്മയുടെ സ്കൂളില്‍ നിന്ന് നടക്കബിള്‍ ദൂരം, എന്റെ സ്കൂളിലേക്കൊരു ഓട്ടത്തിനുള്ള ദൂരം. വാടകയും കുറവ്‌. ഇതൊക്കെയായിരുന്നു ബേസിക്‌ ആകര്‍ഷണങ്ങള്‍.
സ്ഥലത്തെ കോളേജ്‌ എന്ന് നാട്ടുകാര്‍ കളിയാക്കി വിളിക്കുന്ന യു.പി. സ്ക്കൂളിലെ ടീച്ചറും കുടുംബവും താമസത്തിനെത്തിയപ്പൊ ജയേട്ടന്റെ ചായ പീടികയില്‍ നിന്ന് വന്നു ചായ ആന്റ്‌ ബോണ്ട. വടക്കേലെ കൊച്ചു മറിയം വക അച്ചപ്പം. കൊച്ചു മറിയത്തിന്റെ അപ്പന്‍, റിട്ടയേഡ്‌ പോലീസ്‌ കോണ്‍സ്റ്റബിള്‍ അപ്പാപ്പന്റെ വക "മക്കളേ, ഇവിടെ ഒന്നിനും ഒരു പ്രശ്നോം ഒണ്ടാവില്ല നിങ്ങക്ക്‌ ഈ അപ്പാപ്പന്‍ ഉള്ളപ്പോള്‍" എന്ന പ്രസ്താവന. പ്രസ്താവന നടത്തിയതിന്റെ ക്ഷീണത്തില്‍ രണ്ട് കഠോര ചുമയും, അതിന്റെ എഫ്ഫെക്റ്റില്‍ കൃഷ്ണന്‍കുട്ടി നായര്‍ മോഡലില്‍ ഒരാട്ടവും. കൊച്ചു മറിയം വന്ന് "അപ്പാ.." എന്നും പറഞ്ഞ് താങ്ങിയത്‌ കൊണ്ട് പോലീസപ്പാപ്പന്‍ നിലം പറ്റിയില്ല. പടിഞ്ഞാറെയിലെ പ്രേമാന്റി, കാനന ഛായ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് അപ്പുറത്തെ പൊന്മാണിക്കാരുടെ പറമ്പില്‍ ആടു മേക്കാന്‍ പോയി വരുന്ന വഴി വീട്ടില്‍ കയറി ഡെയ്‌ലി നാഴി പാല്‍ കച്ചോടവും, കേട്ടറിഞ്ഞ്‌ സ്ഥലത്തെ പ്രധാന കിളക്കാരന്‍ കൃഷ്‌ണേട്ടന്റെ ഭാര്യ കാര്‍ത്തു ചേച്ചി ഓടിവന്ന്‌ മുറ്റമടി കരാറും അമ്മയുമായി ഒറപ്പിച്ചു.
സെറ്റിങ്ങ്സ്‌ ഒക്കെ റെഡിയായി. മുന്നിലെ കപ്പോളയില്‍ ഒരു മെഴുകു തിരിയും കുറച്ചും കൂടി അപ്പുറത്തെ പത്യാല അമ്പലത്തില്‍ ഒരു വെറും തിരിയും കത്തിച്ച്‌ അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ അവിടെ താമസം തുടങ്ങി. ഇത് കൊള്ളാലൊ സെറ്റപ്പ്‌ എന്ന് എനിക്കും തോന്നി തുടങ്ങി. അമ്മ സ്കൂള്‍ വിട്ട്‌ വരുമ്പൊ മിക്കവാറും ദിവസം ബേക്കറി പലഹാരം. പിന്നെ 3 നേരവും ഞങ്ങടെ ഇഷ്ടത്തിനുള്ള ഭക്ഷണം. മിക്കവാറും ദിവസങ്ങളില്‍ കാണാന്‍ വരുമ്പോള്‍ അമ്മഛന്‍ (അമ്മയുടെ അഛന്) തരുന്ന നാരങ്ങ മുട്ടായികള്‍. സ്കൂളില്‍ പോകാന്‍ ബസില്‍ ഇടി കൂടണ്ട. ഒരുമിച്ച്‌ നടന്ന്‌ പോകാന്‍ ഇഷ്ടം പോലെ ലോക്കല്‍ ടീംസ്‌.
താമസം തുടങ്ങി രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞില്ല. അഛന് വിസ വന്നു, ഖത്തറിലേക്ക്‌. രണ്ടാഴ്ചക്കുള്ളില്‍ പോകുകയും വേണം. അമ്മയുടെ മുഖത്ത്‌ സന്തോഷം, സങ്കടം പിന്നെ എന്തൊക്കെയോ..
"ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ലേ ഈ വീട് നല്ല കുരുത്തമുള്ള വീടാന്ന്‌. ഇനിയിപ്പൊ എല്ലാം ശരിയാവും." -വീടിന്റെ ഓണര്‍ പോസ്റ്റ്‌മാന്‍ ജോസപ്പേട്ടന്‍.
"ചേട്ടന്‍ ഒന്നും പേടിക്കണ്ട ചേട്ടാ.. ഞങ്ങളൊക്കെ ഇവിടെ ഇല്ലേ, ടീച്ചര്‍ക്ക്‌ കൂട്ടിന്‌" - കൊച്ചു മറിയം.
"മോനേ, നീ ധൈര്യായിട്ട്‌ പോയിട്ട് വാടാ.. ഒന്നും പേടിക്കണ്ട. വാടാനപ്പള്ളി സ്റ്റേഷന്‍ അതിര്‍ത്തിയില്‍ ഞാനുള്ളപ്പോ ഒരു പ്രശ്നവും ഒണ്ടാവില്ല.. ഘൊ.. ഘൊ.." -പോലീസപ്പാപ്പന്‍.
അഛനും അമ്മക്കും കൊടുക്കാന്‍ കൊണ്ടുവന്ന ധൈര്യത്തിന്റെ ഹോള്‍സെയില്‍ മേള അങ്ങനെ നാട്ടുകാരുടെ വക.
ഈ ബള്‍ക്ക്‌ സപ്പോര്‍ട്ടില്‍ മനം കുളിര്‍ത്ത്‌ അമ്മയെയും രണ്ട് പിഞ്ച്‌ കുഞ്ഞുങ്ങളെയും നാട്ടുകാരെ ഏല്‍പ്പിച്ച്‌ അഛന് ഖത്തറിലേക്ക്‌ പറന്നു.
അങ്ങനെ കുറച്ചു കാലം കഴിഞ്ഞു.ഖത്തര്‍ മണി വന്നു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ അഛന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്ന് വീണ്ടും സുഖാന്വേഷണങ്ങള്‍ എത്താന്‍ തുടങ്ങി. തറവാട്ടിലേക്ക്‌ തിരിച്ച്‌ ചെല്ലാനുള്ള ക്ഷണം പോലും വന്നു. അമ്മ യഥാസമയം അഛനെ അറിയിക്കുകയും, അഛന്റെ നിര്‍ദ്ദേശ പ്രകാരം അമ്മയത്‌ സ്നേഹപൂര്‍വം നിരസിക്കുകയും ചെയ്തു.
അന്നൊരു ശനിയാഴ്ചയായിരുന്നു. പിറ്റേ ദിവസം ഈസ്റ്റര്‍. ഞാനും അനിയത്തിയും നേരത്തെ കിടന്നു. അമ്മ സിറ്റിംഗ്‌ റൂമിലിരുന്ന്‌ വാര്‍ഷിക പരീക്ഷയുടെ ചോദ്യ പേപ്പര്‍ നോക്കുന്നത്‌ കണ്ടാണ്‌ ഞാന്‍ കിടക്കാന്‍ പോയത്. ഒറ്റ വാക്കുത്തരങ്ങള്‍ നോക്കുന്ന പണി അമ്മ എന്നെ ഏല്‍പ്പിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ അമ്മാവന്റെ മകന്‍ അമ്മയുടെ ക്ലാസ്സിലാണ്‌ പഠിച്ചിരുന്നത്‌. ഞാനും അവനും തമ്മിലുള്ള ഡീല്‍ പ്രകാരം അവന്‍ തെറ്റി എഴുതിയ ഒറ്റ വാക്കുത്തരങ്ങള്‍ അവന്‍ തന്നെ കൊണ്ടു തന്ന പേന കൊണ്ട് ഞാന്‍ അവന്റെ കയ്യക്ഷരത്തില്‍ തിരുത്തി എഴുതിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അത് അമ്മ കണ്ടു പിടിച്ചാലോ എന്ന ഒരു ടെന്‍ഷന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും പെട്ടെന്നു തന്നെ ഉറക്കം പിടിച്ചു. പിറ്റേ ദിവസം കൊച്ചു മറിയത്തിന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്ന് പാര്‍സല്‍ വരാന്‍ പോകുന്ന അപ്പവും ചിക്കനും ഒക്കെ സ്വപ്നത്തില്‍ കണ്ടു കൊണ്ടിരുന്ന ഞാന്‍ അമ്മയുടെ അലറിക്കരച്ചില്‍ കേട്ടു കൊണ്ടാണ്‌ ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നത്‌.
"അയ്യ്യൊ...കള്ളന്‍.. കള്ളന്‍.. ഓടിവരണേ..അയ്യൊ... കാലമാടന്‍.."തെ--", പ--"
അമ്മ നിന്ന് കാറുകയാണ്‌. ബെഡ് റൂമിന്റെ തുറന്നു കിടന്ന വാതിലിലൂടെ സിറ്റിംഗ്‌ റൂമിലേക്ക്‌ നോക്കിയിട്ടാണ്‌ അമ്മയുടെ അലര്‍ച്ച. അതു കേട്ട്‌ അതിലും ഉച്ചത്തില്‍ അനിയത്തി തുറന്നു അവളുടെ സൌണ്ട്‌ ബോക്‌സ്‌. ആകെ കൂടി ബഹള മയം. എന്റെ കാര്യമാണെങ്കില്‍ പറയണ്ട. ധൈര്യശാലിയായ എന്റെ കാലുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ മൂത്രത്തിന്റെ ചൂട് പതുക്കെ താഴോട്ട്‌. പതുക്കെ കിടക്കയില്‍ നിന്ന് എണീറ്റ്‌ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക്‌ നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ എന്റെ കാലുകള്‍ താഴെ വെള്ളത്തിലാണ്‌ തൊട്ടത്‌. ഇത്രേം മൂത്രമോ എന്ന് വണ്ടറടിച്ച എനിക്ക് പതുക്കെ മനസ്സിലായി, വീട് നിറയെ വെള്ളമാണ്‌!!. മുന്നിലത്തെ മുറി നിറഞ്ഞ്‌ അതിന്റെ കട്ടിളപ്പടി കടന്ന്‌ ഞങ്ങള്‍ കിടക്കുന്ന മുറി നിറയാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ ഞാനും എന്റെ വോളിയം മാക്സിമത്തിലാക്കി.
അപ്പഴേക്കും ഗേറ്റിനു പുറത്ത്‌ ആളു കൂടി. "ടീച്ചറേ.. എന്തു പറ്റി? കതകു തുറക്ക്‌.. ഞങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഉണ്ട്‌ ഇവിടെ..പേടിക്കണ്ട..ഗേറ്റ്‌ തുറക്ക്‌.. എന്താ കാര്യം??"
അപ്പോ അമ്മയുടെ ഡയലോഗ്‌.."ഇല്ലാ.. ഞാന്‍ തുറക്കില്ല.. നിങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഗേറ്റിനു പുറത്താ.. കള്ളനുണ്ട്‌ മുറ്റത്ത്‌.."
ആരൊക്കെയോ ഗേറ്റ്‌ ചാടുന്ന ഒച്ച കേട്ടു.. "ടീച്ചറെ, ഇനി വാതില്‍ തുറക്ക്‌.." കൊച്ചു മറിയത്തിന്റെ മോന്‍ ജോയി-ടെ ഒച്ച. അമ്മ വീടിനുള്ളിലെ വെള്ളത്തിലൂടെ നടന്ന്‌ ചെന്ന് ലൈറ്റിട്ടു, വാതില്‍ തുറന്നതും, വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്നിരുന്ന ജോയി ചേട്ടന്‍ ഒറ്റ ചാട്ടം.. വാതില്‍ തുറന്നപ്പൊള്‍ ഫ്രീ ആയ വെള്ളം ഏനാമാവ്‌ ബണ്ട്‌ തുറന്ന പോലെ ജോയി ചേട്ടന്റെ മേലേക്ക്‌.. വീടിനുള്ളില്‍, കണ്ടശ്ശാംകടവ് വള്ളം കളി നടത്താനുള്ളത്ര വെള്ളം. വെള്ളത്തില്‍ കട്ടമരം പോലെ ഒഴുകി നടക്കുന്ന അനിയത്തിയുടെ പ്ലാസ്റ്റിക്‌ പാവ, അമ്മ നോക്കി മുഴുവനാക്കാത്ത പരീക്ഷ പേപ്പറിന്റെ ചില കെട്ടുകള്‍...
"അയ്‌ ,ഇതെന്തൂട്ടാ ടീച്ചറേ ഇത്?" - അപ്പഴേക്കും ഗേറ്റ്‌ കടന്ന്‌ വന്ന പോലീസപ്പാപ്പന്‍.
"കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചതാ അപ്പാപ്പാ" -അമ്മ
അവിടെ കൂടിയ എല്ലവരുടെയും മുഖത്ത്‌ ക്വൊസ്റ്റ്യന്‍ മാര്‍ക്ക്‌.
തദനന്തരം അമ്മ പറഞ്ഞ കഥ ഇങ്ങനെ.
അമ്മ പേപ്പര്‍ നോട്ടം കഴിഞ്ഞ് കിടന്നപ്പോ ഒരു പന്ത്രണ്ട്- പന്ത്രണ്ടര. കിടന്നപ്പഴേ ഉറങ്ങി. കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വെള്ളം വീഴുന്ന ശബ്ദം കേട്ടുണര്‍ന്ന്‌ ചെവി വട്ടം പിടിച്ചപ്പോള്‍ മഴ പെയ്യുകയാണോ എന്ന് തോന്നിത്രെ. ഈ ഏപ്രില്‍ മാസത്തില്‍ മഴയൊ എന്ന് വിചാരിച്ച്‌ വെറുതെ എഴുന്നേറ്റപ്പോള്‍ കാല്‍ കുത്തിയത്‌ വെള്ളത്തില്‍. വീട് ചോരുകയാണോ എന്നു സംശയിച്ച്‌ ലൈറ്റ് ഇടാനായി വാതിലിനടുത്തു ചെന്നപ്പോള്‍ വെള്ളത്തിന്റെ ശബ്ദം കുറച്ചു കൂടി ഉച്ചത്തിലായി. ചാരിയ വാതിലിനിടയിലൂടെ സിറ്റിംഗ്‌ റൂമിലേക്ക്‌ നോക്കിയപ്പോള്‍ അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍ അമ്മ കണ്ടു.. തുറന്ന്‌ കിടന്ന ജനലിനു പുറത്ത്‌ അമ്മയെ നോക്കി കൊണ്ട് ഒരു തല. ആ നിമിഷത്തിലാണ്‌ അമ്മ അലറി കരഞ്ഞത്‌. പിന്നീട് നടന്നതാണ്‌ നേരത്തെ പറഞ്ഞത്‌.
മുറ്റത്തുള്ള പൈപ്പില്‍ ഹോസ്‌ കുത്തി വീടിനുള്ളിലേക്ക്‌ വെള്ളമടിക്കുകയാണ്‌ കള്ളനദ്ദ്യേം ചെയ്തത്‌ എന്ന് പിന്നീടുള്ള അന്വേഷണത്തില്‍ വ്യക്തമായി. അമ്മയുടെ അലറലിനും, നാട്ടുകാരുടെ പാഞ്ഞുള്ള വരവിനും ഇടയില്‍ കിട്ടിയ അഞ്ചു നിമിഷത്തില്‍ കള്ളന്‍സ്‌ പിന്നിലെ മതില്‍ എടുത്തു ചാടി സ്കൂട്ടായി.
കള്ളന്‍സ്‌ നിന്ന് വെള്ളമടിച്ച ജനലിന്‌ നേരെ മുകളിലാണ്‌ വീട്ടിലെ ഇലക്റ്റ്രിസിറ്റി ഫ്യൂസ്‌. അത് സിമ്പിളായി ഊരുന്നതിനു പകരം, ലൈറ്റ് ഇട്ടാല്‍ കമ്പ്ലീറ്റ്‌ കറന്റ് പോകാന്‍ വേണ്ടി, പുറത്തുള്ള കുളിമുറിക്കുള്ളിലെ ബള്‍ബിന്റെ ഹോള്‍ഡറിനുള്ളില്‍ അദ്ദേഹമൊരു 25 പൈസ തുട്ടു വെച്ചിരുന്നു. ഈ ബഹളത്തിടക്ക്‌ കള്ളന്‍ ഇനി ഇതിനുള്ളില്‍ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടൊ എന്ന് നോക്കാന്‍ ചെന്ന ജോയി ചേട്ടന്‍ ആ ലൈറ്റ് ഇട്ടപ്പോള്‍ ആ ലൈന്‍ മാത്രം അടിച്ചു പോയി. ആ കുളിമുറിയും അതിനോടു ചേര്‍ന്ന കക്കൂസും മാത്രമായിരുന്നു ആ ലൈനില്‍. നല്ല ബുദ്ധിയുള്ള കള്ളന്‍!!
പിറ്റേ ദിവസം നാട്ടുകാരിതൊരു ഉത്സവമാക്കി. കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചത്‌ കാണാന്‍ നാട്ടുകാരുടെ തിക്കും തിരക്കും. ക്യു പാലിക്കാത്തവരെ വിരട്ടാന്‍ പോലീസപ്പാപ്പന്റെ ഘോ..ഘോ. എന്നിട്ടൊരു ആത്മഗതവും- "ശ്ശോ.. ഞാനൊന്ന്‌ ഒറങ്ങിപ്പോയി. ഇല്ലെങ്കില്‍ ഒരുത്തനും ഈ വഴിക്ക്‌ അടുക്കില്ലായിരുന്നു."
മുറിക്കുള്ളിലെ വെള്ളം അടിച്ചു കളയാന്‍ അമ്മ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍, "എല്ലാവരും കണ്ടിട്ടു കളഞ്ഞാ മതി ടീച്ചറേ" എന്ന് കൊച്ചു മറിയം. പുതിയതായി എത്തുന്നവരോട്‌ ദൃക്‌സാക്ഷി വിവരണവും കൊച്ചു മറിയത്തിന്റെ വക. ജയേട്ടന്റെ ചായ പീടികയില്‍ ചര്‍ച്ച, തര്‍ക്കം - "എന്നാലും ആ കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചതെന്തിന്‌?"
വര്‍ഷം കുറെ കഴിഞ്ഞു. ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ സ്വന്തം വീട് വെച്ച് വേറെ സ്ഥലത്താണ്‌ താമസം. ഇപ്പഴും ഏതെങ്കിലും വീട്ടില്‍ കള്ളന്‍ കയറിയ കാര്യം ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ അമ്മ തുടങ്ങും, "അപ്പൊ ഞങ്ങടോടെ കള്ളന്‍ വന്ന കഥ കേട്ടിട്ടുണ്ടാ?" എന്നിട്ട്‌ തുടങ്ങും വിസ്തരിക്കല്‍. ഇതെത്ര പറഞ്ഞാലും അമ്മക്ക്‌ മടുക്കില്ല. പറഞ്ഞ് കഴിഞ്ഞ് അവസാനം ഒരു ആത്മഗതവും.. "എന്നാലും ആ കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചതെന്തിനായിരുന്നാവോ"?
അതോടെ കഥ കേള്‍ക്കാനിരുന്നവര്‍ ചിന്ത തുടങ്ങും "ശരിയാ.. എന്തിനായിരിക്കും വെള്ളമടിച്ചത്‌..."
ചട്ടി,ചട്ടുകം,കുട്ട, കലം ഇത്യാദി ബേസിക്‌ റിസോഴ്സസ്‌ അഛനും അമ്മയും കൂടി സംഘടിപ്പിച്ച്‌ ആദ്യമായി ആ വീട്ടില്‍ തീ പുകഞ്ഞപ്പോള്‍ അമ്മയുടെ കണ്ണില്‍ വെള്ളം നിറഞ്ഞത്‌ പുക കണ്ണില്‍ പോയിട്ടാണെന്ന്‌ വിചാരിക്കാനുള്ള പ്രായമേ അന്നെനിക്കായിരുന്നുള്ളു.
മൂന്ന്‌ വഴികള്‍ കൂടുന്ന T ജങ്ക്ഷനില്‍ T യുടെ തലക്കു മുകളില്‍ ഒത്ത നടുക്ക്‌ ആ വാടക വീട്. T യുടെ ഇടത്‌ ആന്റ്‌ വലത്‌ കോര്‍ണറുകളില്‍ യഥാക്രമം ജയേട്ടന്റെ ചായപീടിക, ഒരു കൊച്ച് കപ്പോള. അമ്മയുടെ സ്കൂളില്‍ നിന്ന് നടക്കബിള്‍ ദൂരം, എന്റെ സ്കൂളിലേക്കൊരു ഓട്ടത്തിനുള്ള ദൂരം. വാടകയും കുറവ്‌. ഇതൊക്കെയായിരുന്നു ബേസിക്‌ ആകര്‍ഷണങ്ങള്‍.
സ്ഥലത്തെ കോളേജ്‌ എന്ന് നാട്ടുകാര്‍ കളിയാക്കി വിളിക്കുന്ന യു.പി. സ്ക്കൂളിലെ ടീച്ചറും കുടുംബവും താമസത്തിനെത്തിയപ്പൊ ജയേട്ടന്റെ ചായ പീടികയില്‍ നിന്ന് വന്നു ചായ ആന്റ്‌ ബോണ്ട. വടക്കേലെ കൊച്ചു മറിയം വക അച്ചപ്പം. കൊച്ചു മറിയത്തിന്റെ അപ്പന്‍, റിട്ടയേഡ്‌ പോലീസ്‌ കോണ്‍സ്റ്റബിള്‍ അപ്പാപ്പന്റെ വക "മക്കളേ, ഇവിടെ ഒന്നിനും ഒരു പ്രശ്നോം ഒണ്ടാവില്ല നിങ്ങക്ക്‌ ഈ അപ്പാപ്പന്‍ ഉള്ളപ്പോള്‍" എന്ന പ്രസ്താവന. പ്രസ്താവന നടത്തിയതിന്റെ ക്ഷീണത്തില്‍ രണ്ട് കഠോര ചുമയും, അതിന്റെ എഫ്ഫെക്റ്റില്‍ കൃഷ്ണന്‍കുട്ടി നായര്‍ മോഡലില്‍ ഒരാട്ടവും. കൊച്ചു മറിയം വന്ന് "അപ്പാ.." എന്നും പറഞ്ഞ് താങ്ങിയത്‌ കൊണ്ട് പോലീസപ്പാപ്പന്‍ നിലം പറ്റിയില്ല. പടിഞ്ഞാറെയിലെ പ്രേമാന്റി, കാനന ഛായ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് അപ്പുറത്തെ പൊന്മാണിക്കാരുടെ പറമ്പില്‍ ആടു മേക്കാന്‍ പോയി വരുന്ന വഴി വീട്ടില്‍ കയറി ഡെയ്‌ലി നാഴി പാല്‍ കച്ചോടവും, കേട്ടറിഞ്ഞ്‌ സ്ഥലത്തെ പ്രധാന കിളക്കാരന്‍ കൃഷ്‌ണേട്ടന്റെ ഭാര്യ കാര്‍ത്തു ചേച്ചി ഓടിവന്ന്‌ മുറ്റമടി കരാറും അമ്മയുമായി ഒറപ്പിച്ചു.
സെറ്റിങ്ങ്സ്‌ ഒക്കെ റെഡിയായി. മുന്നിലെ കപ്പോളയില്‍ ഒരു മെഴുകു തിരിയും കുറച്ചും കൂടി അപ്പുറത്തെ പത്യാല അമ്പലത്തില്‍ ഒരു വെറും തിരിയും കത്തിച്ച്‌ അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ അവിടെ താമസം തുടങ്ങി. ഇത് കൊള്ളാലൊ സെറ്റപ്പ്‌ എന്ന് എനിക്കും തോന്നി തുടങ്ങി. അമ്മ സ്കൂള്‍ വിട്ട്‌ വരുമ്പൊ മിക്കവാറും ദിവസം ബേക്കറി പലഹാരം. പിന്നെ 3 നേരവും ഞങ്ങടെ ഇഷ്ടത്തിനുള്ള ഭക്ഷണം. മിക്കവാറും ദിവസങ്ങളില്‍ കാണാന്‍ വരുമ്പോള്‍ അമ്മഛന്‍ (അമ്മയുടെ അഛന്) തരുന്ന നാരങ്ങ മുട്ടായികള്‍. സ്കൂളില്‍ പോകാന്‍ ബസില്‍ ഇടി കൂടണ്ട. ഒരുമിച്ച്‌ നടന്ന്‌ പോകാന്‍ ഇഷ്ടം പോലെ ലോക്കല്‍ ടീംസ്‌.
താമസം തുടങ്ങി രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞില്ല. അഛന് വിസ വന്നു, ഖത്തറിലേക്ക്‌. രണ്ടാഴ്ചക്കുള്ളില്‍ പോകുകയും വേണം. അമ്മയുടെ മുഖത്ത്‌ സന്തോഷം, സങ്കടം പിന്നെ എന്തൊക്കെയോ..
"ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ലേ ഈ വീട് നല്ല കുരുത്തമുള്ള വീടാന്ന്‌. ഇനിയിപ്പൊ എല്ലാം ശരിയാവും." -വീടിന്റെ ഓണര്‍ പോസ്റ്റ്‌മാന്‍ ജോസപ്പേട്ടന്‍.
"ചേട്ടന്‍ ഒന്നും പേടിക്കണ്ട ചേട്ടാ.. ഞങ്ങളൊക്കെ ഇവിടെ ഇല്ലേ, ടീച്ചര്‍ക്ക്‌ കൂട്ടിന്‌" - കൊച്ചു മറിയം.
"മോനേ, നീ ധൈര്യായിട്ട്‌ പോയിട്ട് വാടാ.. ഒന്നും പേടിക്കണ്ട. വാടാനപ്പള്ളി സ്റ്റേഷന്‍ അതിര്‍ത്തിയില്‍ ഞാനുള്ളപ്പോ ഒരു പ്രശ്നവും ഒണ്ടാവില്ല.. ഘൊ.. ഘൊ.." -പോലീസപ്പാപ്പന്‍.
അഛനും അമ്മക്കും കൊടുക്കാന്‍ കൊണ്ടുവന്ന ധൈര്യത്തിന്റെ ഹോള്‍സെയില്‍ മേള അങ്ങനെ നാട്ടുകാരുടെ വക.
ഈ ബള്‍ക്ക്‌ സപ്പോര്‍ട്ടില്‍ മനം കുളിര്‍ത്ത്‌ അമ്മയെയും രണ്ട് പിഞ്ച്‌ കുഞ്ഞുങ്ങളെയും നാട്ടുകാരെ ഏല്‍പ്പിച്ച്‌ അഛന് ഖത്തറിലേക്ക്‌ പറന്നു.
അങ്ങനെ കുറച്ചു കാലം കഴിഞ്ഞു.ഖത്തര്‍ മണി വന്നു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ അഛന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്ന് വീണ്ടും സുഖാന്വേഷണങ്ങള്‍ എത്താന്‍ തുടങ്ങി. തറവാട്ടിലേക്ക്‌ തിരിച്ച്‌ ചെല്ലാനുള്ള ക്ഷണം പോലും വന്നു. അമ്മ യഥാസമയം അഛനെ അറിയിക്കുകയും, അഛന്റെ നിര്‍ദ്ദേശ പ്രകാരം അമ്മയത്‌ സ്നേഹപൂര്‍വം നിരസിക്കുകയും ചെയ്തു.
അന്നൊരു ശനിയാഴ്ചയായിരുന്നു. പിറ്റേ ദിവസം ഈസ്റ്റര്‍. ഞാനും അനിയത്തിയും നേരത്തെ കിടന്നു. അമ്മ സിറ്റിംഗ്‌ റൂമിലിരുന്ന്‌ വാര്‍ഷിക പരീക്ഷയുടെ ചോദ്യ പേപ്പര്‍ നോക്കുന്നത്‌ കണ്ടാണ്‌ ഞാന്‍ കിടക്കാന്‍ പോയത്. ഒറ്റ വാക്കുത്തരങ്ങള്‍ നോക്കുന്ന പണി അമ്മ എന്നെ ഏല്‍പ്പിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ അമ്മാവന്റെ മകന്‍ അമ്മയുടെ ക്ലാസ്സിലാണ്‌ പഠിച്ചിരുന്നത്‌. ഞാനും അവനും തമ്മിലുള്ള ഡീല്‍ പ്രകാരം അവന്‍ തെറ്റി എഴുതിയ ഒറ്റ വാക്കുത്തരങ്ങള്‍ അവന്‍ തന്നെ കൊണ്ടു തന്ന പേന കൊണ്ട് ഞാന്‍ അവന്റെ കയ്യക്ഷരത്തില്‍ തിരുത്തി എഴുതിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അത് അമ്മ കണ്ടു പിടിച്ചാലോ എന്ന ഒരു ടെന്‍ഷന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും പെട്ടെന്നു തന്നെ ഉറക്കം പിടിച്ചു. പിറ്റേ ദിവസം കൊച്ചു മറിയത്തിന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്ന് പാര്‍സല്‍ വരാന്‍ പോകുന്ന അപ്പവും ചിക്കനും ഒക്കെ സ്വപ്നത്തില്‍ കണ്ടു കൊണ്ടിരുന്ന ഞാന്‍ അമ്മയുടെ അലറിക്കരച്ചില്‍ കേട്ടു കൊണ്ടാണ്‌ ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നത്‌.
"അയ്യ്യൊ...കള്ളന്‍.. കള്ളന്‍.. ഓടിവരണേ..അയ്യൊ... കാലമാടന്‍.."തെ--", പ--"
അമ്മ നിന്ന് കാറുകയാണ്‌. ബെഡ് റൂമിന്റെ തുറന്നു കിടന്ന വാതിലിലൂടെ സിറ്റിംഗ്‌ റൂമിലേക്ക്‌ നോക്കിയിട്ടാണ്‌ അമ്മയുടെ അലര്‍ച്ച. അതു കേട്ട്‌ അതിലും ഉച്ചത്തില്‍ അനിയത്തി തുറന്നു അവളുടെ സൌണ്ട്‌ ബോക്‌സ്‌. ആകെ കൂടി ബഹള മയം. എന്റെ കാര്യമാണെങ്കില്‍ പറയണ്ട. ധൈര്യശാലിയായ എന്റെ കാലുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ മൂത്രത്തിന്റെ ചൂട് പതുക്കെ താഴോട്ട്‌. പതുക്കെ കിടക്കയില്‍ നിന്ന് എണീറ്റ്‌ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക്‌ നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ എന്റെ കാലുകള്‍ താഴെ വെള്ളത്തിലാണ്‌ തൊട്ടത്‌. ഇത്രേം മൂത്രമോ എന്ന് വണ്ടറടിച്ച എനിക്ക് പതുക്കെ മനസ്സിലായി, വീട് നിറയെ വെള്ളമാണ്‌!!. മുന്നിലത്തെ മുറി നിറഞ്ഞ്‌ അതിന്റെ കട്ടിളപ്പടി കടന്ന്‌ ഞങ്ങള്‍ കിടക്കുന്ന മുറി നിറയാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ ഞാനും എന്റെ വോളിയം മാക്സിമത്തിലാക്കി.
അപ്പഴേക്കും ഗേറ്റിനു പുറത്ത്‌ ആളു കൂടി. "ടീച്ചറേ.. എന്തു പറ്റി? കതകു തുറക്ക്‌.. ഞങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഉണ്ട്‌ ഇവിടെ..പേടിക്കണ്ട..ഗേറ്റ്‌ തുറക്ക്‌.. എന്താ കാര്യം??"
അപ്പോ അമ്മയുടെ ഡയലോഗ്‌.."ഇല്ലാ.. ഞാന്‍ തുറക്കില്ല.. നിങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഗേറ്റിനു പുറത്താ.. കള്ളനുണ്ട്‌ മുറ്റത്ത്‌.."
ആരൊക്കെയോ ഗേറ്റ്‌ ചാടുന്ന ഒച്ച കേട്ടു.. "ടീച്ചറെ, ഇനി വാതില്‍ തുറക്ക്‌.." കൊച്ചു മറിയത്തിന്റെ മോന്‍ ജോയി-ടെ ഒച്ച. അമ്മ വീടിനുള്ളിലെ വെള്ളത്തിലൂടെ നടന്ന്‌ ചെന്ന് ലൈറ്റിട്ടു, വാതില്‍ തുറന്നതും, വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്നിരുന്ന ജോയി ചേട്ടന്‍ ഒറ്റ ചാട്ടം.. വാതില്‍ തുറന്നപ്പൊള്‍ ഫ്രീ ആയ വെള്ളം ഏനാമാവ്‌ ബണ്ട്‌ തുറന്ന പോലെ ജോയി ചേട്ടന്റെ മേലേക്ക്‌.. വീടിനുള്ളില്‍, കണ്ടശ്ശാംകടവ് വള്ളം കളി നടത്താനുള്ളത്ര വെള്ളം. വെള്ളത്തില്‍ കട്ടമരം പോലെ ഒഴുകി നടക്കുന്ന അനിയത്തിയുടെ പ്ലാസ്റ്റിക്‌ പാവ, അമ്മ നോക്കി മുഴുവനാക്കാത്ത പരീക്ഷ പേപ്പറിന്റെ ചില കെട്ടുകള്‍...
"അയ്‌ ,ഇതെന്തൂട്ടാ ടീച്ചറേ ഇത്?" - അപ്പഴേക്കും ഗേറ്റ്‌ കടന്ന്‌ വന്ന പോലീസപ്പാപ്പന്‍.
"കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചതാ അപ്പാപ്പാ" -അമ്മ
അവിടെ കൂടിയ എല്ലവരുടെയും മുഖത്ത്‌ ക്വൊസ്റ്റ്യന്‍ മാര്‍ക്ക്‌.
തദനന്തരം അമ്മ പറഞ്ഞ കഥ ഇങ്ങനെ.
അമ്മ പേപ്പര്‍ നോട്ടം കഴിഞ്ഞ് കിടന്നപ്പോ ഒരു പന്ത്രണ്ട്- പന്ത്രണ്ടര. കിടന്നപ്പഴേ ഉറങ്ങി. കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വെള്ളം വീഴുന്ന ശബ്ദം കേട്ടുണര്‍ന്ന്‌ ചെവി വട്ടം പിടിച്ചപ്പോള്‍ മഴ പെയ്യുകയാണോ എന്ന് തോന്നിത്രെ. ഈ ഏപ്രില്‍ മാസത്തില്‍ മഴയൊ എന്ന് വിചാരിച്ച്‌ വെറുതെ എഴുന്നേറ്റപ്പോള്‍ കാല്‍ കുത്തിയത്‌ വെള്ളത്തില്‍. വീട് ചോരുകയാണോ എന്നു സംശയിച്ച്‌ ലൈറ്റ് ഇടാനായി വാതിലിനടുത്തു ചെന്നപ്പോള്‍ വെള്ളത്തിന്റെ ശബ്ദം കുറച്ചു കൂടി ഉച്ചത്തിലായി. ചാരിയ വാതിലിനിടയിലൂടെ സിറ്റിംഗ്‌ റൂമിലേക്ക്‌ നോക്കിയപ്പോള്‍ അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍ അമ്മ കണ്ടു.. തുറന്ന്‌ കിടന്ന ജനലിനു പുറത്ത്‌ അമ്മയെ നോക്കി കൊണ്ട് ഒരു തല. ആ നിമിഷത്തിലാണ്‌ അമ്മ അലറി കരഞ്ഞത്‌. പിന്നീട് നടന്നതാണ്‌ നേരത്തെ പറഞ്ഞത്‌.
മുറ്റത്തുള്ള പൈപ്പില്‍ ഹോസ്‌ കുത്തി വീടിനുള്ളിലേക്ക്‌ വെള്ളമടിക്കുകയാണ്‌ കള്ളനദ്ദ്യേം ചെയ്തത്‌ എന്ന് പിന്നീടുള്ള അന്വേഷണത്തില്‍ വ്യക്തമായി. അമ്മയുടെ അലറലിനും, നാട്ടുകാരുടെ പാഞ്ഞുള്ള വരവിനും ഇടയില്‍ കിട്ടിയ അഞ്ചു നിമിഷത്തില്‍ കള്ളന്‍സ്‌ പിന്നിലെ മതില്‍ എടുത്തു ചാടി സ്കൂട്ടായി.
കള്ളന്‍സ്‌ നിന്ന് വെള്ളമടിച്ച ജനലിന്‌ നേരെ മുകളിലാണ്‌ വീട്ടിലെ ഇലക്റ്റ്രിസിറ്റി ഫ്യൂസ്‌. അത് സിമ്പിളായി ഊരുന്നതിനു പകരം, ലൈറ്റ് ഇട്ടാല്‍ കമ്പ്ലീറ്റ്‌ കറന്റ് പോകാന്‍ വേണ്ടി, പുറത്തുള്ള കുളിമുറിക്കുള്ളിലെ ബള്‍ബിന്റെ ഹോള്‍ഡറിനുള്ളില്‍ അദ്ദേഹമൊരു 25 പൈസ തുട്ടു വെച്ചിരുന്നു. ഈ ബഹളത്തിടക്ക്‌ കള്ളന്‍ ഇനി ഇതിനുള്ളില്‍ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടൊ എന്ന് നോക്കാന്‍ ചെന്ന ജോയി ചേട്ടന്‍ ആ ലൈറ്റ് ഇട്ടപ്പോള്‍ ആ ലൈന്‍ മാത്രം അടിച്ചു പോയി. ആ കുളിമുറിയും അതിനോടു ചേര്‍ന്ന കക്കൂസും മാത്രമായിരുന്നു ആ ലൈനില്‍. നല്ല ബുദ്ധിയുള്ള കള്ളന്‍!!
പിറ്റേ ദിവസം നാട്ടുകാരിതൊരു ഉത്സവമാക്കി. കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചത്‌ കാണാന്‍ നാട്ടുകാരുടെ തിക്കും തിരക്കും. ക്യു പാലിക്കാത്തവരെ വിരട്ടാന്‍ പോലീസപ്പാപ്പന്റെ ഘോ..ഘോ. എന്നിട്ടൊരു ആത്മഗതവും- "ശ്ശോ.. ഞാനൊന്ന്‌ ഒറങ്ങിപ്പോയി. ഇല്ലെങ്കില്‍ ഒരുത്തനും ഈ വഴിക്ക്‌ അടുക്കില്ലായിരുന്നു."
മുറിക്കുള്ളിലെ വെള്ളം അടിച്ചു കളയാന്‍ അമ്മ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍, "എല്ലാവരും കണ്ടിട്ടു കളഞ്ഞാ മതി ടീച്ചറേ" എന്ന് കൊച്ചു മറിയം. പുതിയതായി എത്തുന്നവരോട്‌ ദൃക്‌സാക്ഷി വിവരണവും കൊച്ചു മറിയത്തിന്റെ വക. ജയേട്ടന്റെ ചായ പീടികയില്‍ ചര്‍ച്ച, തര്‍ക്കം - "എന്നാലും ആ കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചതെന്തിന്‌?"
വര്‍ഷം കുറെ കഴിഞ്ഞു. ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ സ്വന്തം വീട് വെച്ച് വേറെ സ്ഥലത്താണ്‌ താമസം. ഇപ്പഴും ഏതെങ്കിലും വീട്ടില്‍ കള്ളന്‍ കയറിയ കാര്യം ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ അമ്മ തുടങ്ങും, "അപ്പൊ ഞങ്ങടോടെ കള്ളന്‍ വന്ന കഥ കേട്ടിട്ടുണ്ടാ?" എന്നിട്ട്‌ തുടങ്ങും വിസ്തരിക്കല്‍. ഇതെത്ര പറഞ്ഞാലും അമ്മക്ക്‌ മടുക്കില്ല. പറഞ്ഞ് കഴിഞ്ഞ് അവസാനം ഒരു ആത്മഗതവും.. "എന്നാലും ആ കള്ളന്‍ വെള്ളമടിച്ചതെന്തിനായിരുന്നാവോ"?
അതോടെ കഥ കേള്‍ക്കാനിരുന്നവര്‍ ചിന്ത തുടങ്ങും "ശരിയാ.. എന്തിനായിരിക്കും വെള്ളമടിച്ചത്‌..."
Subscribe to:
Posts (Atom)